کدام زبان جهانی؟ (تولید علوم انسانی به زبان بین المللی) Journal Article

"البته ممکن است استاد دانشمندی،تعداد مقالات زیادی نداشته باشد اما باید پذیرفت، استادی که تعداد مقالات زیادی در کتب و نشریات بین المللی منتشر کرده است را نمی‌توان«بی‌سواد»تلقی کرد؛ضمن اینکه‌ پرسش اصلی این است که اگر معیار تعداد مقالات یا معیار دقیق‌تر وجدیدتر«تعداد ارجاع‌ها به مقالات» (citations) را کنار بگذاریم یا نادیده بگیریم،کدام معیار قابل‌ قبول دیگری را می‌توان به جای آنها برگزید؟ به نظر می‌رسد نفی ارزیابی کمی،عملا به‌ نفی مطلق ارزیابی علوم انسانی می‌انجامد؛ خصوصا از این جهت که ارزیابی کیفی در علوم‌ انسانی همواره به دلیل اختلاف نظرها و تفاوت‌ نگرش‌ها می‌تواند مورد مناقشه قرار گیرد. اگر به‌ هر زبانی به مثابه دریچه‌ای به سوی معرفت‌ و آگاهی بنگریم-همان‌گونه که بسیاری‌ از حکیمان و عالمان اسلامی در گذشته و حال بدان‌ها چنین نگریسته‌اند-دلیلی برای‌ آنکه بر یک زبان بار منفی حمل شود وجود نخواهد داشت؛ضمن اینکه با توجه به رشد فناوری‌های ارتباطی و اطلاعاتی و دسترسی‌ بسیار آسان دولت‌های غربی به مترجم و محقق و کارشناس ملل و فرهنگ‌ها و زبان‌ها جهت تحلیل و تفسیر مسائل سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشورهای مختلف،عملا امروزه تفاوتی بین انتشار مقالات علوم انسانی‌ در داخل و خارج یا به زبان فارسی و غیر آن‌ وجود ندارد. با این وصف، پرسش اینجاست که چرا نباید روایت‌های‌ متفکران و اندیشمندان داخلی حد اقل در این مدخل علوم انسانی با روایت‌های بیرونی‌ هماوردی کند؟به راستی میان آن آرمان‌های‌ عام و پیام‌های جهانی انقلاب اسلامی و این‌ آمار اندک تولید علوم انسانی چه نسبتی‌ می‌توان برقرار کرد؟ضمنا اگر ما داعیه‌دار و مبتکر گفت‌وگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها شناخته شده‌ایم،چرا در یکی از اصلی‌ترین‌ عرصه‌های گفت‌وگوی فکری و فرهنگی‌ به کلی غایب هستیم؟ -غیبت متفکران و اندیشمندان ایرانی‌ در عرصه گفت‌وگوی جهانی اصحاب علوم‌ انسانی،زمینه‌ساز بروز و تداوم بسیاری از سوء تفاهم‌ها در حوزه فکر و اندیشه است."