"از نظر توانایی و قدرت روانی که نتیجه‌ی وارسته‌گی و پشت پا زدن به تعلقات دنیوی است مولانا نیز هم چون دیوژن که به اسکندر بی اعتنایی نمود و یا رندان قلندری که بر در میکده«ستاننده ودهنده افسر شاهنشاهی در شعرهایشان بوده‌اند،»قدرت کی قباد و رستم را در مقابل پیر و مرشد و شخص خود که قلندری بی پروا و بی نیاز از پاداش‌های مادی است ناچیز دانسته و با کمال شهامت می‌گوید: ما را سفری فتاد بی ما آن‌جا دل ما گشاد بی ما با ما دل کی قباد بنده است بنده است چو کی قباد بی ما خیز که امروز جهان آن ماست جان و جهان ساقی و مهمان ماست در دل و در دیده دیو و پری دبدبه فر سلیمان ماست رستم دستان و هزاران چو او بنده و بازیچه‌ی دستان ماست در همین راستا عشق و ذوق را بالاتر از قدرت بدنی دانسته و برای طی مراحل سلوک لازم می‌داند و معتقد است اگر رستم دستان هم باشی چون عاشق نباشی در وادی سلوک ناتوان خواهی بود زیرا عشق آن چنان قوی است که کور مادر زاد را نیز می‌تواند بینا نماید."
(
, 
, 
)
