نگاهی به مجموعه ی «پیکره های چوبی» اثر نوید افقه (افسانه آدمک های چوبی، ویترین) Introduction and review

"صدای ضربه بر نفیر و جام خبر از آغاز پایان می‌دهد،که هر از چند گاه به صدای موج که انتظار طوفان را با خود دارد ختم می‌شود،انگار که چاووش خدایان زمزمه می‌کند:رستاخیز نزدیک است، اما اتفاقی نمی‌افتد چرا که تقدس از دنیای حاضر رخت بسته است. هر چند که میان این دو نوا فقط توافقی به قدرت شباهت در پژواکشان و گاه زیر و بمی صداها موجود است،اما همین اندک توافق،آوای آدمکان را به آوای خدایان مانند کرده است و این همانندی از جمله چیزهایی است که باعث می‌شود(گاه)باور کنیم که به راستی آنان برای(درخور)این معبد و خدایانش می‌خوانند. چونان قربان‌های دیگر این نیز نیمی سوگ است و نیمی جشن،جشنی برای/در سوگ- خدایان/سیمرغ. این بار نوبت سکوت آدمک‌هاست،تا معبد شنیده شود،هر چند که هنگام هیاهویشان نیز معبد بیشتر به گوش می‌آمد تا آنان،اما این بخش برای معبد است و پنهان‌ترین زاویه‌های نادیده‌ی معبد را پیش رو می‌گذارد."