Abstract:
یکی از راههای انعقاد قرارداد، تبادل الکترونیکی دادههاست. مسائل حقوقی متعددی
در این نوع قرارداد که قرارداد الکترونیکی نامیده میشود، مطرح شده که نیازمند نقد
و بررسی است؛ اما آیا استفاده از فنآوری اینترنت در انعقاد قرارداد به اندازه
بهرهگیری از شیوههای سنتی ایمن و قابل اعتماد است؟ علت اساسی این پرسش آن است که مقدمه فنی و ضروری طرح مسائل حقوقی و فقهی راجع به
قراردادها مثل اعتبار اسناد الکترونیکی بعنوان دلیل در دعاوی، انتساب اعلام اراده،
مسائل راجع به اشتباه و… حصول اطمینان از صحت اعلام اراده و تمامیت پیام از خطر جعل
و تحریف است. از دیدگاه متخصصان اعلام هویتهای غیر واقعی، جعل محتوای پیام و انکار آن از
مهمترین خطراتی است که متوجه قراردادهای الکترونیکی است. لذا، ضرورت دارد با اتخاذ
تدابیری مناسب شناسایی طرف قرارداد، حفظ پیام از احتمال جعل و تحریف، سری نگهداشتن
تبادلات و ممانعت از انکار و رد پیام ممکن گردد.
Machine summary:
"برای مثال دو کاربر «الف» و «ب» هر کدام یک جفت کلید دارند؛ طرفین با تبادل اطلاعات یا توسط شخص ثالث، کلید عمومی یکدیگر را در اختیار میگیرند، حال اگر «الف» بخواهد پیامی را به گونه سری و محرمانه برای «ب« ارسال دارد، با استفاده از کلید عمـومی«ب» آن را به صورت رمــز در آورده، پیام رمز شده را به مقصد «ب» ارسال میکند.
شیوه بکارگیری اطلاعات دارای شکل سادهای است؛ هر کاربر با یک «پسورد» شناخته میشود، اما از آنجا که اشخاص بطور معمول، پسورد خود را در یک فایل مرکزی ذخیره میکنند یا رمزی را انتخاب مینمایند که مانند شماره شناسنامه، شماره تلفن، آدرس و تاریخ تولد به نوعی با هویت آنها مرتبط است، امکان کشف آن نیز وجود دارد.
هنگامی که طرفین از سیستم رمز نگاری سایمتریک استفاده میکنند، از آنجا که ایشان تنها کسانی هستند که از کلید سری اطلاع دارند، تبادل پیام نشان دهنده اصالت آن نیز خواهد بود؛ زیرا کس دیگری غیر از آنها امکان دسترسی به این کلید را نداشته است.
شیوه فنی اطمینان از عدم رد استفاده از امضاء الکترونیکی، مداخله ثالث بعنوان شاهد و مهر زمانی[1] است: در رمز نگاری کلید عمومی، از آنجا که هر کاربر مالک انحصاری کلید _______________________________ [1] - Time - Stamping خصوصی خود میباشد، قادر به انکار ارسال پیامی که با کلید خصوصی او بصورت رمز در آمده است و در حقیقت دارای امضای الکترونیکی وی میباشد، نخواهد بود."