پاس داشت: تنها می گرید در پهنه ساحل ... Introduction and review

"شماره آخر سال 78 بود،پیش‌دستی کردیم و به دور از چشم سردبیر محترم(با اعتبار اندکی‌ که داریم)و با کتک‌کاری از سوی قائم مقام او در نشریه،خودسرانه و از روی دل،با وجود مخالفت‌های استاد بزرگوارم اقدام به انعکاس‌ پاس‌داشتی،هرچند کوتاه،برای شمارهء آخر ماهنامه(یا شاید دو ماهنامه؟!)کردم تا بلکه‌ حد اقل تلاش او برای تئاتر تا اندازه‌ای قدردانی‌ شود. او دیگر قادری قدیم نیست که تندخو باشد، حاضر جوابی کند و چون کاراکتری در درام‌ در حال ستیز باشد. دوست دارد در کمال‌ آرامش در پهنهء دریا و هوایی تازه،قلم بزند و در سکوت بیابان بر غم نابودی عشق خود-تئاتر بی‌چیز-بگرید. (به تصویر صفحه مراجعه شود) روزی به او درس پس دادم و گفتم:از مضرات‌ نجیب‌زادگی این است که همواره باید مثل‌ یک نجیب‌زاده رفتار کرد. و او گریست،گریه‌های او برای‌ نابودی تئاتر است که او را تکیده؛مردی تنها که می‌پندارد آدم هرگز تنها نیست!مردی برای‌ فصل عشق."