مضحکه یک پیشنهاد: چگونه شعر «فرانو» بگوییم! Journal Article

"آن اولی اما،که نه همت و غیرت کاشتن نهالی‌ را دارد نه حتما لیاقت افشاندن بذری که شاید روزی به یمن حضور آب و آفتاب جوانه‌ای‌ برزند،ساده‌ترین راه برای ماندن!را شریک‌ شدن در حاصل عرق‌ریزان جسم و جان‌ دیگران می‌یابد و زل می‌زند خیره‌سرانه در چشم کسانی که احتمالا به تماشایش‌ ایستاده‌اند تا مبادا صدای اعتراضی برآید و بعد بهت و سکوت ناظران را نشانه رضا تلقی‌ می‌کند و به ضرب نیش چاقو و پشتوانه سنگ‌ پا،سهم خود را از میراث دیگران به تمامی‌ بر می‌دارد تا نامش را بر تنه درختی روانه‌ تاریخ کند. متأسفانه نگارنده«این جا یعنی خود بنده»به‌ هنگام مطالعه مانیفست ایشان برای شعر فرانو در انتهای مجموعه شعر اخیرشان اجبارا آخرین شعر این مجموعه را هم خواندم که با عنوان«کارنامه»آمده است و در آن شاعر محترم ماجرای زندگی عاشقانه‌اش را از زمان‌ آشنایی با همسر محترمشان تا ازدواج و به‌ دنیا آمدن فرزندانشان به نام‌های ایثار،و عرفان،در قالب یک شعر ژنریک و در نهایت‌ ایجاز فرانویی!توضیح داده‌اند و ماجرای شب‌ عروسی خود و تولد فرزند اولشان را به نام‌ عرفان به این شکل مفید و مختصر تشریح‌ کرده‌اند."