معیارهای آشفته و بلبشوی هنری Journal Article

"ارزش هر فرد برای فرد دیگر بسته به نفع‌ و خوشی حسی و مادی است که بدو عاید می‌کند یا از او باز می‌ستاند از این رو آدم‌ها بر یکدیگر غریبه شده‌اند و بگفته آن قهرمان کامو که‌ می‌خواست بمدد ماردش برادر ناشناس خود را بکشد و مال او را بچنگ آورد،آدم در برابر آدم سدی شده است که او را از دسترسی به سرزمین‌ های خیال پرور آرزوخیز باز می‌دارد یا بگفته سارتر «دیگری چون در من می‌نگرد مرا خرد می‌کند و فرو می‌ریزد و به یک شئی ناچیز مبدل می‌نماید. بدین معنی،که گویا دیگر نمی‌توانیم به آسودگی برای‌ تماشای یک کار هنری به تئاتر برویم و پس از اتمام اجرای‌اش درباره آن‌ قضاوت کنیم،چون بسیاری از ما با این نیت به سالن تئاتر وارد می‌شویم که«اگر مردین،کار کنین از نمایش‌تون خوشم بیاد!»یا بعضی‌ از ما روشنفکران با اینکه برای گرفتن بلیط جشنواره بین المللی سینمائی‌ تهران،سرودست می‌شکنیم نمی‌توانیم در طی نمایش یک فیلم لطیف فرانسوی، بعنوان اعتراض،از بشکن‌زدن با ریتم موزیک متن خودداری کنیم. اعم از اینکه آنرا فهمیده‌ یا نفهمیده باشند!آیا عجیب نیست اگر ما غذائی را برای کسب نظر به اهل‌ فن عرضه کنیم و آن شخص بجای بررسی مواد خام مصرف شده و در نظر گرفتن دستور طباخی،اعم از قدیم یا جدید،فقط به گفتن«من این غذا را دوست ندارم»اکتفا کند؟مسلم است که عدم علاقه او به دست‌پخت ما،ما را آشپز بهتری نخواهد کرد."