شعر - Journal نگین Literature and art

"شعر فردا تو نیستی و در صحاری شب عطر یاس تنت، جاری‌ست، تو نیستی و خوشه‌های خیالت صنوبران هفت سر زمین خدایند. کدام لحظه میایی که قاب خالی شعرم را دوباره سبز کن، دوباره نور پاشی و شور. کجاست پیرهنت؟ که بادهای جهان ز عطر نام تو لبریزند؟ تو کز بهار روئیدی و هرم آفتاب جنوب را به ارمغان داری، کدام لحظه میایی؟ که واژه‌های شعر مرا عطر باشی و خورشید. تو نیستی و بی‌تو: سخی‌تر ز دستهای تو دوباره ابر اشک منست. تو نیستی و عشق هست آنچه میماند؛ و در نهایت تنهایی امید فردا هست، آنکه میداند م. ا. بخیرنیا 01 را اراه-تهران (به تصویر صفحه مراجعه شود) ژاله مهدوی هراس در گلبرگ و مرثیه تمامت آواز بود، از دامان بلند شب، پرهای سوخته میریزد و هراس در لطافت گلبرگ، می‌خزد. بهار بهار، -[رجعت‌]خود را، به سالنامهء تازه، دوباره بخشید. کدام تیرگی از دور میسراید: -درد، که پشت پنجره،گوئی، هنوز پائیز است. ا. بخیرنیا"