"بهترین اجرای ارکستر مجلسی نیاوران در قسمت سوم همین سمفونی یعنی قسمت«ساراباند»بود که بافت صدادهی، یکدست و همگون به گوش می‌رسید،«سارباند»همان تانگوهای باستانی است اما مثل فرم‌های امروزی ریتم‌ها و یا هارمونی‌های پیچیده‌یی ندارد و حتی مدرنیستی نظیر«بریتن»هم آن قدرها جرأت‌نکرده تا در ریتم و هارمونی دستکاری‌هایی وسیع کند به‌هرحال اگر قطعه‌یی«ساراباند»نام نهاده شد پس بناست که تأکید(آکسان)روی ضرب‌های دوم بیفتد که این نکته در شروع قطعه کاملا رعایت شد ولی بعدا رومانتیسم خاص قطعه به ناگهان همه چیز را تحت الشعاع قرار داد و این امر فراموش شد ولی در مجموع تفاوتی نکرد و چیزی از لطف برنامه کاسته نشد.
قسمت دوم برنامه نیز شامل دوقطعه بدون متر میزان آزاد(فانتزی Fantasia ) بود و در حقیقت کاتالوگ تم‌های ایرانی بر روی دستگاه‌هایی از موسیقی ایرانی بود که 100 سال است اساتید ایرانی در همین سه‌دستگاه ماهور و دشتی و چهارگاه قلم‌فرسایی می‌فرمایند و کسی هم نیامده که مثلا پیانو را دستکاری کند تا بشود Prepared Piano (یعنی ابزاری نظیر چوب،پاک‌کن،شانۀ سر و غیره میان سیم‌های پیانو گذاشته شود)یا این‌که به جز تبدیل Si بمل به Si کرن بلای دیگری سر کوک سیم‌ها درآورد و پیانو را میکروتن کوک کند مگر جناب فلان استاد خونش به جوش نیاید!به‌هرحال ردپاهای«شوپن»و«ملک اصلانیان»و«خاچاطوریان»و«راخمانینف» در خط خط دوفانتزی مشهود است و کار جدیدی دیده نشد،می‌شد نوآنس و دینامیسم را در قطعۀ دوم و در موقع استیناتوهای دست چپ یعنی همان فیگورهای تکرار شوندۀ شبه«پاساکالیا»یی به صورت mp (متسوپیانو یا نیمه ضعیف)اختیار کرد تا ملودی‌های زیبایی که دست راست اجرا می‌کرد بیشتر نمود یابد،هارمونی دیسونانس این‌جا و آن‌جا خوشبختانه شنیده می‌شد که خدا را شکر کردیم نوازنده با موسیقی معاصر آشنایی دارد ولی کلا تفکر تونال را ترجیح می‌دهند."
(
, 
, 
)
