تأملی در شیوه روایت رمان Introduction and review

"«اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری»اثر ایتالو کالوینو،نویسندۀ آوانگارد ایتالیایی، یکی از این کتاب‌هاست که در سال 69 به ترجمۀ لیلی گلستان منتشر شده است اما «کالوینو از آن دسته راویانی است که آینه‌یی به سوی طبیعت می‌گیرند و بعد دربارۀ آینه می‌نویسد!1» کالوینو در رمان خود،یک قصۀ سنتی ندارد،تا بخواهد برای تعریف آن،با کله معلق زدن و آکروبات بازی،آن را تکه‌تکه کند و هر تکه را به صداهای مختلف بدهد،ولی در اصل همۀ صداها یکی باشد. و اما کتاب«برهنه در باد»،حاصل این بازجویی است؛یعنی گفته‌های ستوان دربارۀ خودش،خوانده شدن بخش‌هایی از فیلمنامۀ سرهنگ دربارۀ ستوان برای ستوان!و نیز خوانده شدن بخش‌هایی از داستان کارمند نویسنده در راه و پیش از رسیدن به ویلا نیز به شیوۀ خودش از ستوان حرف کشیده و نیز مقداری از داستان‌اش را دربارۀ او،برای او خوانده است. حرف‌ها و نوشته‌های این سه پرسوناژ اصلی پیرامون یک قصه(قصۀ زندگی ستوان)است که با تعریف‌های متفاوت از واقعه‌های یکسان بیان می‌شود،که خود شیوۀ روایتی با ظرفیت بسیار بالا برای داستان نویسی است،اگر پیشاپیش دایرۀ تعریف‌کننده‌ها یا راوی‌ها با تعریف شکل محدودی بسته نشده باشد و یا مانند بحر طویل در شعر به طور بی‌اثر باز نباشد. نویسندۀ«برهنه در باد»خود متوجۀ این تنگنا می‌شود و در آغاز فصل بعد این خوانش فیلمنامه(فصل 11)از زبان پرسوناژ نویسنده‌اش،پیش دستی می‌کند و برای کم کردن روی من خواننده می‌نویسد:«سرا پا گوش،چشم دوخته‌اید به دهان پدر عیال تا داستانش یا فیلمنامه‌اش پیش برود،که نمی‌رود."