Abstract:
جهشهای سریع اقتصادی در آسیا و اقیانوسیه نیاز کشورهای این منطقه را به انرژی به شدت افزایش داده است،جمهوری خلق چین که تا قبل از 1993 در شمار صادرکنندگان نفت خام بود اینک به سومین واردکننده نفت در جهان بدل گردیده،ژاپن رتبه دوم جهان را در واردات نفت به خود اختصاص داده و واردات روزانه کره جنوبی بهعنوان نهمین کشور واردکننده نفت در جهان هم تقریبا با کل تولید نفت هریک از کشورهای کویت،امارات متحده عربی و ونزوئلا برابر میباشد.تحت این شرایط تامین ثبات خاورمیانه بهعنوان منطقهای که تداوم توسعه اقتصادی کشورهای آسیا و اقیانوسیه به استمرار جریان با ثبات نفت از آن بستگی تام یافته به موضوعی بدل گردیده که کشورهای آسیا و اقیانوسیه دیگر نمیتوانند صرفا با اتکا به سیاستهای ایجاد تنوع در منابع تأمین انرژی آن را دغدغه قدرتهای صنعتی غرب و نتیجتا مشکلی متعلق به "دیگران" بپندارند.
Machine summary:
"در سه دهه اخیر رشد اقتصادی پرشتاب منطقۀ آسیا و اقیانوسیه کشورهای این منطقه را به مصرفکنندگان مهم انرژی و نیز صادرکنندگان جدید انواع محصولات ساختهشده صنعتی و مصرفی در جهان تبدیل نموده و این امر امنیت انرژی را در حالی به یک ملاحظۀ بسیار حائز اهمیت برای این کشورها در عرصۀ بینالمللی بدل نموده که کشورهای منطقۀ آسیا و اقیانوسیه نه فقط در خارج از منطقۀ خود فاقد هرگونه نفوذ سیاسی و یا قدرت نظامی برای ایفای نقشهای امنیتی هستند،بلکه اغلب این کشورها حتی در منطقۀ خود نیز در تمام سالهای جنگ سرد به پیمانهای دود یا چند جانبۀ نظامی با ایالات متحدۀ امریکا برای تضمین امنیت ملی وابسته بوده و این نوع وابستگیهای امنیتی که مشابه آن در میان کشورهای نفتخیز عرب در منطقۀ خاورمیانه نیز به چشم میخورد با پایان جنگ سرد نه تنها خاتمه پیدانکرده بلکه استمرار یافته است.
بروز مجدد شرایطی که منجر به وقوع شوک نفتی اول گردید در بازار امروز انرژی جهان تقریبا بهطور کامل غیر محتمل مینماید،شوک نفتی اول نتیجۀ تحریم کشورهای حامی اسراییل در جنگ اکتبر سال 1973 این کشور با سوریه و مصر(جنگ یوم کیپور)توسط کشورهای عرب تولیدکنندۀ نفت بود و واقعیت این است که احتمال اینکه حتی در صورت ظهور شرایطی مشابه(مثلا بروز درگیری نظامی میان سوریه و اسراییل)کشورهای عربی تولیدکنندۀ نفت مجددا تحریمی مشابه آنچه جهان در اکتبر 1973 شاهد آن بود را علیه مصرفکنندگان طرفدار اسراییل در دستور کار خود قرار دهند باتوجه به ماهیت ارتباطات سیاسی نظامهای حاکم بر کشورهای تولیدکننده و نیز شدت وابستگیهای سیاسی-اقتصادی کشورهای تولیدکنندۀ نفت به دول مصرفکننده غربی بسیار غیر محتمل مینماید."