بلاغت مخاطب - Journal جهان کتاب Journal Article

"بلاغت مخاطب علی صلح‌جو اگر گوینده یا نویسنده دقیقا بداند که شنونده یا خواننده چه چیزهایی‌ را نمی‌داند و چه چیزهایی را می‌خواهد بداند،آن‌گاه سخنی که به او عرضه می‌کند سخنی بلیغ خواهد بود و بلاغت به معنای سنتی نیز یعنی همین. می‌گوید نویسنده و شاعر امروزی نشانه‌ها را آن‌قدر روشن تنظیم‌ نمی‌کند که خواننده فقط به یک تأویل برسد(کاری که شاعر سنتی‌ معمولا می‌کرد)بکله برعکس،نشانه‌ها را چنان باز و تأویل‌پذیر می‌آورد که خواننده بتواند هر آن‌چه در بلاغت خود دارد بر تفسیر تحمیل کند. ز تف به روز به جوش آید آب در جیحون به شب ز پشه در و بد توان گرفت قرار به دولت ملک مشرق و سعادت او نه پشه بود و نه گرما نه زین دو هیچ آثار»(همان) موضوعی که دکتر شمیسا نقد و نفی می‌کند دقیقا تأییدکنندهء نظر پورنامداریان است. واکنشی که شمیسا با انتقاد خود به‌ شاعر سنتی در این‌جا نشان می‌دهد گویای آن است که نمی‌خواهد با چیزی غیراز آن‌چه در قالب بلاغت سنتی می‌گنجد روبه‌رو شود."