شعر - Journal کلک Literature and art

"-می‌بخشید!این را یکی به شما داده ای داد و بیداد دارم تا کجا خودم را می‌نویسم که پر از توام و تو همین‌طور به ساندویچ گاز می‌زنی؛ سلام نمی‌دانم با این لام آخر چه کنم لای این نامه لام تا کام حرف نمی‌زند نمی‌زند کسی سرش را حتا به سنگ به دیوار تا خود را خالی کند از تو و تو به پایان این خط که می‌رسی سر از هر جایی درمی‌آوری که تازه انتهایش ته دل من است و با من است که پر شده‌ام از تو از این خیابان بگذرم به باجه‌ی پستی برسم به صندوق شخصی سربکشم هوایی که نمی‌دانم بوی بهار دارد یا تابستان توی این بندر عباس پر از شرجی حالا من کجا خوب است نشسته باشم روی یک صندلی بر ساحل به سربازان پرتغالی فکر می‌کنم به بچه‌های سوخته‌ی هرمز که از دیوار پادگان آنان بالا می‌روند سنگ می‌زنند به سربازان اسراییلی در تلویزیون و بعد هم مسابقه‌ی فوتبال و تماشاگرانی که در دل من پر شده‌اند و بلیت‌های پیش‌فروش‌شده نه این‌که تو زیبایی من به زیبایی معتاد خواستم بگویم خو..."