Abstract:
هدف پژوهش حاضر تدوین راهبردهای ارتقای امنیت عمومی در جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر شهر تهران است. 60 نفر از خبرگان و متولیان تاثیرگذار بر امنیت عمومی به شیوه هدفمند انتخاب و به وسیله مصاحبه عمیق و هدایت شده و پرسشنامه محقق ساخته در خصوص ابعاد، مؤلفه ها و شاخص های امنیت عمومی و راهبردهای ارتقای آن نظراتشان احصاء گردید. در این تحقیق تاثیر عوامل مدیریتی، اجتماعی، محیطی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی بر امنیت عمومی مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس نتایج حاصله در موقعیت کنونی عامل مدیریتی بیش ترین سهم را در امنیت عمومی شهر تهران به خود اختصاص داده است. لکن در موقعیت آینده سهم عامل اجتماعی بیش تر خواهد بود. با توجه به چالش های احصاء شده و بر اساس دیدگاه خبرگان، چهارده راهبرد برای ارتقای امنیت عمومی شهر تهران در این مطالعه با استفاده از ماتریس QSPM به دست آمد
Machine summary:
"در حالی که در موقعیت آتی،پاسخ‌گویی سیستم به عوامل محیط داخلی و خارجی،به ویژه فرصت‌ها و تهدیدات بهبود می‌یابد و سیستم می‌تواند متکی به وفاداری نیروهای متولی امنیت عمومی به نظام سیاسی کشور،با بهره‌گیری مطلوب از ظرفیت بالای سیاست‌های امنیتی برنامه‌ی پنجم توسعه کشور، و تعامل بیشتر پلیس و نیروی مقاومت بسیج،از عهده‌ی تهدیداتی نظیر:تلاش دشمن برای گسترش نارضایتی عمومی و ناکارآمد نشان دادن نظام سیاسی،تحرکات واگرایانه قومی،بسترهای مستعد نافرمانی مدنی،اختلاف‌های درونی حاکمیت و امنیتی شدن پدیده‌های اجتماعی به خوبی برآید و پیش‌بینی می‌شود موقعیت راهبردی آتی،تهاجمی خفیف باشد که مبتنی بر قدرت اقناعی،مشارکت‌جویی، بهره‌گیری از فرصت‌های خارجی،قادر به سنجش پی‌آمدها و مصون‌سازی نسبی جامعه است.
بنابراین انتظار می‌رود با تکیه بر روند رو به رشد مطالعات اجتماعی در ناجا و خارج از آن، افزایش ظرفیت مراکز آموزش عالی و تحقیقاتی و حوزه‌های علمیه،ضعف آموزش عمومی جبران و پاسخ‌گویی مناسبی به تهدیدهای عمده،نظیر تهاجم فرهنگی بیگانه و ترویج افکار انحرافی صورت گیرد و سیستم در موقعیت راهبردی تهاجیم خفیف قرار گیرد،که در این صورت با اتکاء به سرمایه‌های فرهنگی،با ارتقاء سطح اعتماد و مشارکت عمومی و توان گفتمان‌سازی،پلیس متکی به فرهنگ و رفتار درونی شده،در نقش مربی در جامعه ظاهر شده و امنیت اخلاقی مطمع نظر او خواهد بود."
(
, 
, 
)
