Abstract:
در حقوق ایران نسبت به مسئولیت مدنی مربیان آموزش شنا، حکم روشنی دیده نمیشود. در فقه اسلامی نیز در رابطه با مسئولیت اینان و اینکه تعهد آنها به نتیجه یا به وسیله میباشد با چهار نظر مختلف روبرو هستیم. این وضعیت موجب گردیده که قضات دادگاهها نیز در برخورد با قضیه دچار سرگردانی شده و نتوانند به راه حل واحدی دست یابند؛ بدین جهت نگارنده در این مقاله در صدد برآمده که راه حل یکسانی را با توجه به روح قانون، عرف و قصد مشترک طرفین ارائه نموده و اثبات نماید که تعهد این قشر از نوع تعهد به نتیجه میباشد.
Machine summary:
"الف - دیدگاه فقها: در این باره در بین فقهای شیعه، چهار دیدگاه وجود دارد: 1- دیدگاه اول: به موجب این نظر که طرفداران بیشتری دارد، اگر کسی فرزند صغیر خود را برای فرا گرفتن شنا به دیگری بسپارد و فرزند غرق شود، معلم اعم از اینکه تقصیری مرتکب شده باشد یا نه، مسئول است (تعهد به نتیجه یا تعهد به حفاظت) زیرا فرزند به مربی سپرده شده تا در نگاهداریاش احتیاط کند و غرق او دلیل بر این است که وی در حفاظت، تقصیر کرده و به تعهد قراردادی وفا نکرده است.
مضاف بر اینکه انسان عاقل حاکم بر رفتار و مسئول جان خویش است و تفریط منتهی به مرگ، منسوب به خود او میباشد نه دیگری، وانگهی فرض این است که ورزشکار خود، داوطلب تعلیمی شده است که به مرگ او - مقدس اردبیلی، احمد، مجمع الفایده و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج14، ص 258؛ حسینی عاملی، سید محمد جواد، مفتاح الکرامه، جلد10،چاپ مصر، 1326، صص289 و 290؛ عاملی، زینالدین بن نورالدین معروف به شهید ثانی، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، چاپ سربی، نجف در 10مجلد، ج10، ص 149؛ قدامه، عبدالله بن احمد (معروف به ابن قدامه)، المغنی «در فقه حنبلی و مقایسه آن با سایر مذاهب» در 10 مجلد، قاهره، 1390، ج 9، ص 577 و ج 8، ص 431؛ نجفی، شیخ محمد حسن، جواهرالکلام، تهران در 43 مجلد، ج 42، ص 106."