نهادهای دینی و توسعه Journal Article

"برنامۀ توسعۀ کشورهای غربی نیز در اینمرحله بر راهبردهای«نیازهای اصلی»متمرکز بود که براساسآن،اهداف توسعه می‌بایست از طریق راهبردی به دست می‌آمد کهدسترسی همۀ مردم را به نیازهای ضروری از جمله آب آشامیدنیپاک،وضعیت بهداشت و آموزش ابتدایی را تضمین می‌کرد،اما اینرویکرد به دو دلیل شکست خورد:نخست اینکه،بحث توسعه تحتتأثیر قطب‌بندی ایدئولوژیکی جنگ سرد قرار گرفت. به نظر باربر کونابل،رئیس بانک جهانی درسال‌های 1986 تا 1991 م،این برنامه‌ها بازتاب‌دهندۀ این باوربودند که نیروهای بازار و کارایی اقتصادی بهترین راه برای دستیابیبه نوعی از رشد هستند که بهترین نوشدارو برای فقر است. منتقدان استدلالمی‌کردند که دیدگاهی که به‌طور آگاهانه مدافع بازار است و اجماعواشنگتن آن را تأیید می‌کند نه تنها سهم اساسی دولت را درتوسعه،در حکم تنها نهادی که می‌تواند واقعیت‌های اجتماعی-اقتصادی رایج را از طریق اعمال برنامه‌ها و سیاست‌گذاری‌هایمناسب تغییر دهد،نادیده می‌گیرد،بلکه همچنین به عوامل ونهادهای غیر دولتی از جمله نهادهای دینی،که می‌توانند در تحققاهداف توسعۀ انسانی مؤثر باشند،توجه کافی نمی‌کند. نکتۀمهم این است که در موفقیت برنامۀ توسعه در کشورهای در حالتوسعه اعتماد افراد تأثیر چشمگیری دارد؛ازاین‌رو،اعتمادی که بهسازمان‌های دینی وجود دارد بسیار مهم تلقی می‌شود. همان‌گونه که اشاره شد،ماهیت کلیرابطۀ میان نهادهای دینی و نهادهای غیردینی و دولت در تحققتوسعه به گونۀ چشمگیری در سال‌های اخیر تغییر کرده است،اما آنچه نباید فراموش شود آن است که سازمان‌ها و نهادهایغیردینی توسعه باید از طریق همکاری با سازمان‌های دینی،برنامه‌ها و سیاست‌هایی را تدوین و اجرا کنند که هدف اصلیآنها اصلاح پیامدهای ناگوار توسعه برای افراد محروم جهان است."