داستان: آب - Journal دانشگاه انقلاب Literature and art

"ایستاد و نگاه کرد نهامروز این چیزی نبود که دید فقط خاک بود وخاک. اصلا ابری نیست فقط شعاعخورشید سوزان،خورشید خودش را به تمامی ازپشت کوه بالا کشیده بود و می‌تابید روی سر روستا،روی سرمردان و زنان خمیده،روی سر کودکانافتاده. اما چرا؟چرا؟چه اتفاقی افتاده بود؟همه چیزدگرگون شده بود در عرض یک خوابیدن وبیدار شدن،یک شب تا صبح،سعادت روبر گرداندهبود. شاید کوزۀ تشنه‌اشسیراب شده باشد و او مجبور نباشد 2-3 فرسخ راتوی جادۀ خاک آلوده و شوره‌زده برود تا کوزه‌اش راسیراب کند و برگردد. نه اصلا از آنروزیکه لباسم عوض کردند و سرم را حنا گذاشتند وخانه به خانه شدم پیر شدم و یا شاید خیلی قبلوقتی بدنبال مادرم تو کشتزار خم می‌شدم وو جین می‌کردم آری در دست از همانموقع،اصلا ماپیر،زاده می‌شویم. ***صدای بال زدن کلاغی سکوت و هم انگیزده رامی‌شکند از آنروز که همه راهی شهر شدند و رفتندپهلوی قاضی و چه می‌دانم دیگر کی،ده خالی شدهاصلا کسی نیست. گاری دم خانۀ ننه حسن ایستاده بود."