Abstract:
آداب غذایی و مهمانی یکی از مهم ترین بخش های فرهنگ یک ملت محسوب می شود. ایرانیان چه در دوران باستان و چه در دوران اسلامی اهمیت فراوانی به آن داده و سنت هایی را رعایت می کردند. آیین زردشتی و دین اسلام، مولفه های مهم و موثر در شکل آداب غذایی ایرانیان بودند. در این مقاله تلاش خواهد شد این مسئله با شیوه ای تاریخی و تطبیقی مورد بررسی قرارگیرد.
Machine summary:
علاوه بر آن فرد هنگامی که با گرسنگی بر سر سفره حاضر میشد باید غذا را با لذت فراوان بو کند تا تمام بدن میل به غذا خوردن پیدا کند، سپس با میل و رغبت شروع به خوردن غذا کند<FootNote No="314" Text=" وندیداد، ترجمة محمدعلی حسنی داعیالاسلام، ص67.
آنها منتظر گذاشتن مهمان را ناپسند میدانستند و غذاهایی را که در مواقع مختلف مهمانی باید بر سر سفره آورده شود فراهم و بدون وقفه بر مهمان حاضر میکردند<FootNote No="329" Text=" ابن مسکویه، احمد بن محمد، تجارب الأمم، ص193.
ایرانیان تلاش میکردهاند تا این دستور را به کار بندند و تا معده از غذا خالی نشده، دست به طعام نمیبردند و پیش از سیر شدن هم غذا خوردن را خاتمه میدادند<FootNote No="342" Text=" ابن مسکویه، احمد بن محمد، تجارب الأمم، ص287.
بعد از جمعکردن وسایل میوه خوردن که کارد هم جزء آن بود و برای پوست کندن میوهها از آن استفاده میشد، دوباره طشت و آفتابه حاضر میکردند و مهمانان دستهای خود را میشستند و آمادة پهن کردن سفره میشدند<FootNote No="382" Text=" فقیهی، علیاصغر، آل بویه و اوضاع زمان ایشان، ص61.
این مجلس و وسایل مورد نیاز را خادمان قبل از اتمام غذا خوردن مهمانان آماده کرده بودند و حاضران در مجلس برای شرکت در آن به آن مکان میرفتند<FootNote No="388" Text=" بیهقی، ابوالفضل، تاریخ بیهقی، ص179.
رعایت کردن آداب غذا خوردن و نیز احترام پادشاه به شدت به افراد حاضر بر سفرة شاهان تأکید میشده است<FootNote No="389" Text=" ارموی، سراجالدین، لطائف الحکمه، ص285.