سفرنامه ی تاجیکستان نه مهر فسون مه ماه جادو کرد Journal Article

"تو از ایران؛به ایران می‌روی وقتی هواپیما آخرین چرخش را از سرزمینمادریت می‌رباید و دماغه‌اش را به سمت آسماننشانه می‌کند تا در پهنای نیلگون نیلی‌رنگ،خفتانگاه ماه و مهر جای گیرد؛نجوای دخترکی تو را ازهبوط خیال ندانستن کجا رفتن درمی‌آورد که:تسمچه‌تان را نبستید چرا آقا؟ روی می‌گردانی و می‌بینی دخترکی کهچشمانش کشیده‌تر،موهایش سیاه‌تر،لبهایشکوچک‌تر،ندایش آرامتر،خضوعش بیشتر،قدشکمی کوتاه‌تر و صورتش خنده‌روتر؛در قامتمهماندار در کنارت ایستاده و کمر خم نموده؛تو باز براو خیره‌ای و او احساس می‌کند گپشرا نفهمیدی-و حتما تو خیره‌شدنت نه از علتنفهمیدن است که تو شکه شده‌ای،شکه‌ی دیدنهم‌زبانی که از سرزمینت تا سرزمینش دو ساعتو اندی پرواز است،هم‌زبانی که هم‌نژادیت با او پرواضح است-دخترک مهماندار با دستش کمربندصندلی تو را اشاره می‌کند،... از پنجره‌ی هواپیما نظاره‌گر پایینی،پس از دوساعت پرواز احساس می‌کنی آرام آرام هواپیمایروسی قد کم می‌کند و چند گام به زمین نزدیک‌تری‌شود این نشانه‌ی ناخداگاهی است که هیچکس نگفته،می‌دانی هواپیما به مقصد نزدیکاست؛بهانه‌ی خوبی است؛مهماندار را صدا میزنی..."