نگاهی کوتاه به زینت و خودآرایی از منظر آیات و روایات Journal Article

از جمله مباحث مبتلابه امروز، زینت کردن وخودآرایی است. حسن و زیبایی بسیار را جمال گویند. آنچه ارزشمند است و بر ارزش انسان می افزاید، زینت است. زیباجویی از فطریات الهی بشر است. فلاسفه یونان جهان را در نهایت حسن و ارزش دیده اند و به آن قوسموس(cosmos، آراستگی) گفته اند. خالق هستی، به انسان غریزه زیباطلبی بخشیده است و لباس را زیباکننده جسم او قرار داده است. وجود زیبایی، کشش-آفرین و بیدارکننده روح بندگی است و ایمان، مزین مومنان است و عبادالله، جمال را در وصال یار می بینند. در دین اسلام بر کسب حسن خلق تاکید شده و داشتن ظاهر آراسته، شکر منعم و دستور اوست. خردمندان با خودآرایی بجا، حضور در اجتماعات مذهبی و دیدار مومنان، بیشترین جمال را به دست می آورند. آنان هدف از برگرفتن آرایه را، آیینه فیض الهی شدن و رسیدن به قرب الهی می دانند. زنان عاقل با وجود غریزه دگرخواهی و میل به خودنمایی، از تبرج و در نتیجه تباه کردن خویش وجامعه پرهیز دارند. عاطفه، گفتار و رفتار ایشان، تمثل عینی خرد است. ابلیس با برانگیختن احساسات درونی بشر، زشتی ها را زیبا جلوه می دهد؛ وسوسه می کند تا آدمی را به طغیان بکشاند و در جهنم بیفکند؛اما با محبت اهل بیت می توان ابلیس را رجم کرد. نعمت جمال، بر اثر دروغگویی وتکبر و خودنمایی متجاوزانه، از بین می رود.

پس می‌توان چنین استنباط کرد که: حسن و لطافت و کیفیت منظم چیزی که باعث تحریک تمایلات عالی انسانی شود و امری نسبی بوده، زیبایی است و جمال تناسب اعضا و اعتدال آنها است و زینت هر چیز ارزشمندی است که ما برای افزایش ارزش به خود می‌بندیم و زینت زن هر چه از زیبایی‌های او که آشکار شود، می‌باشد. ذات اقدس الهی که سازنده و نوازندة این دستگاه است، انسان را هم عالم «فالهمها فجورها و تقویها» (الشمس:8) و هم عاشق کرده است «حبب الیکم الایمان» بد و خوب رابه او فهمانده تا در بخش اندیشه صاحب فکر باشد و در بخش انگیزه نیز برای او محبوب گذارده و دل او را با محبوبش پیوند داده و قلب و جان وی را به زیبایی ایمان وتوحید زینت کرده است. مال و دارایی به دلیل فانی بودن و از دست رفتن شایستگی آن را ندارد که هدف انسان قرار گیرد آنچه خوبی‌اش می‌ماند و وزر و وبالش از تو دور می‌شود؛ همان باید همواره هدف تو باشد و برای رسیدن به چنین چیزی باید تلاش کنی؛ که همان علم و عقل و آراستگی باطن و روح است، خلق نیکو کسب کردن است. نتیجه خداوند متعال به قدرت کامله و حکمت بالغة خویش جمال و زیبایی را آفریده و در اختیار بندگانش قرار داده است و آن را زینت انسان‌ها خوانده است و کسانی را که بهره‌وری از زینت‌ها را بر خود حرام می‌کنند، نکوهش نموده‌است.