فصل و وصل در معماری سنتی ایران Journal Article

در این گفتار تلاش شده است تا از زاویه متفاوتی به ویژگی های معماری سنتی در درون فلات ایران پرداخته شود. در این دیدگاه به مقوله ضرباهنگ کند زمان در دوره سنت اشاره می شود که طی آن کنش ها با فاصله گذاری بیشتری دنبال می شده اند و ملات مابین آنها، از مقول های آکنده می شود که صبر، حلم و طمانینه و... از مولفه های آن است. به تعبیر دیگر کنش ها نه در صورت مجرد خود، که در متن آیین تحقق می یابند. به این ترتیب، ضرباهنگ آرام این کنش ها شدت تاثیر تغییرات در محیط را تقلیل می دهد و به نوعی موازنه با طبیعت منجر می گردد. چنانکه این دخل و تصرفات موجب ایجاد ضایعات در آن نمی شود. همچنین تاثیر این فاصله گذاری چه در وجوه مفهومی و چه در ابعاد کالبدی در سکونت گاه ها، از مقیاس کلان (شهر) تا مقیاس خرد (جزئیات ساختمانی) مورد بررسی قرار گرفته است.

This article tries to discuss the characteristics of traditional architecture across Iranian plateau from a different point of view. Accordingly، the slow tempo of time in traditional era will be argued، a tempo by means of which the actions have been followed with more separation than usual and with more patience، forbearance، and tolerance. In other words، it is articulated that the actions are actualized not in their abstract form but in the context of the rituals. Hence، the slow tempo of these actions reduces the side-effects of harsh environmental changes and leads to a balance with nature in a manner that the alterations made to it do not result in any wastage. Furthermore، the effects of separation، whether as a conceptual notion or as a practical phenomenon in residences، will be discussed and their examples، from macro (polis) to micro (building)، will be mentioned.