Abstract:
عموما بوداییان را پیروان بودا قلمداد می کنند و اصـول ایـن آیـین را عوذات ، زیورها، یا گنجینه های سه گانة پناه بردن به بودا، درمـه ، و سـنگه می دانند که بعدها در تبت عوذة چهارم پناه بردن به لاما به معنای معلـم نیز بدان افزوده شده است .امـا در حقیقـت بایـد بـودیزم را بـا مشخـصة دیگری متمایز ساخت ، و این مشخصه همـان «چهـار حقیقـت شـریف » است که در نخستین موعظة بودا در سـارنات در نزدیکـی بنـارس ـ پـس ازآنکه تصمیم گرفت به روشنی خویش اکتفا نکند و به تبلیـغ بپـردازد ــ مطرح شده اند .اولین حقیقت شریف ، وجود رنج است کـه هنگـام تولـد و مرگ و بیماری و پیری رخ می نماید .دومـین حقیقـت ، علـت ایـن امـر را وجود آرزو می داند .سومین حقیقت ، توجه را به این نکته جلـب مـی کنـد که چون رنج بردن علت دارد پس می توان آن را با از بین بردن علـتش از میان برداشت .و چهارمین حقیقـت ، دسـتورالعملی دقیـق بـرای از میـان بردن این علت به دست می دهد که برنامـه ای هـشت مـاده ای معـروف بـه «طریق هشتگانه » است .مقالة حاضر به شناساندن این امور و نیز وضعیت بودیزم در جهان معاصر می پردازد.
Machine summary:
بودیزم به روایت ماسائو آبه 1 علیرضا هدائی چکیده : عموما بوداییان را پیروان بودا قلمداد می کنند و اصـول ایـن آیـین را عوذات ، زیورها، یا گنجینه های سه گانة پناه بردن به بودا، درمـه ، و سـنگه می دانند که بعدها در تبت عوذة چهارم پناه بردن به لاما به معنای معلـم نیز بدان افزوده شده است .
بودیزم از همان ابتدا آموزة «به کارگیری ماهرانة وسایط (Kausalya –Upaya )» را در تبلیغ تعالیم خویش به کار گرفته و بر این اساس با نخبگان آیین هندو به زبان سانسکریت و با چینیان به زبان چینی سخن گفته ، در تبت که پیش از بودا مردمان پیرو دینی با جلوه های جادویی بوده اند خود را با سیمایی جادوگون نمایان ساخته ، و در جنوب آسیا خویش را در صورت محبوب پرستش ارواح جای داده است .
بدین جهت باید بودیزم را با مشخصة دیگری متمایز ساخت ، و این مشخصه همانا «چهار حقیقت شریف » است که در نخستین موعظة بودا در سارنات در نزدیکی بنارس ـ پس ازآنکه تصمیم گرفت به روشنی خویش اکتفا نکند و به تبلیغ بپردازد ـ مطرح شده اند.
اما بوداییان برای اشاره به کل این مجموعه واژة درمه به کار می برند که دست کم چهار معنای ضمنی دارد: حقیقت مطلق ، کردار صحیح ، آموزه (سه معنایی که ادیان برآمده از هند کم و بیش در آن مشترکند)، ومعنایی خاص آیین بودا که برای اشاره به آخرین اجزای تجربه به کار می رود و بیان کنندة حادثه ای غیر شخصی است که ارزشمندترین دستاورد یک راهب بودایی تلقی می شود.