Abstract:
رشد سیستم انعقادی در دوران رشد سبب میشود تفاوتهای مهمی در فعالیست فاکتورهای
کودکان, در مقایسه با بزرگسالان ایجاد شود. هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین
استقامتی بر برخی شاخصهای انعقادی در موشهای صحرایی نر بالغ و نابالغ با نژاد ویستار است.
۲ سر موش نژاد ویستار (سه هفته) به سه گروه کنترل (۲۶ سر) و تجربی (۱۶ سر) تقسیم شدند.
برنامه تمرینی طی چهار و هشت هفته. با تکرار پنج بار در هفته و با شدت معین اجرا شد.
نمونههای خونی, قبل و ۲۴ ساعت پس از آخرین فعالیت بدنی (چهار و هشت هفته تمرین) گرفته
شد. فیبرینوژن, PT و APTT همة گروهها. با شیوههای استاندارد آزمایشگاهی اندازهگیری شد.
یافتههاء با استفاده از آزمون ) مستقل و آنالیز واربانس یکطرفه" و توکی تجزیه و تحلیل شد.
سطح معنیداری آماری (P>0/05)در نظر گرفته شد. فیبرینوژن موشها در دوران بلوغ, پسس از
چهار هفته نمرین افزایشی معنیدار داشت (P=0/000). اما هشت هفته تمرین در سطوح
فیبرینوژن موشهای بالغ تفاوت معنیداری ایجاد نکرد (P=۰/۷۷۱). مقادیر ۲1 گروههای تجربسی
دوران بلوغ و بالغ. پس از هشت هفته تمرین کاهشی معنیدار داشت (به ترتیب ۰/۰۲۷و
P=0/025) و APTT نیز در تمام گروههای تجربی با کاهش معنیدار توام بود (P=۰/۰۰۰). نتایج این
پژوهش نشان داد سیستم انعقادی, قبل و پس از دوران بلوغ تفاوتهای قابل ملاحظهای دارد که
باید از نظر فیزیولوژیکی مورد توجه قرار گیرد؛ بنابراین نوع برنامة تمرینی در سنین مختلسف
میتواند اثرات متفاوتی داشته باشد.
Machine summary:
"بر همین اساس،پژوهش حاضر با توجه به اهمیت تغییرات دوران بلوغ بر شاخصهای مختلف فیزیولوژیک در صدد بر آمد تا شاخصهای انعقادی را در این دورۀ مهم زندگی بررسی کند با توجه به عوامل فراوان اثرگذار بر دستگاه انعقادی و به تبع آن،مشکلات احتمالی در تفکیک این اثرات از یکدیگر و نیز کمبود تحقیقات مقایسهای در مورد تأثیر فعالیت منظم بدنی در دو گروه بالغها و دوران بلوغ، محقق با انتخاب آزمودنیهای حیوانی،به دلیل امکان کنترل و نظارت بیشتر و با این فرض که عوامل هموستازی تحت فرآیند بلوغ قرار میگیرد(19)،به به دنبال یافتن پاسخ این پرسش بود که تمرینات منظم بدنی به مدت چهار و هشت هفته در دوران بلوغ و بعد از آن چه تأثیری بر عوامل انعقادی منتخب در این پژوهش(فیبرینوژن، TP و TTPA دارد؟ روششناسی پروهش در پژوهش حاضر،18 سرموش آزمایگاهی نر که دوران بلوغ خود را میگذراندند و 16 سر موش آزمایشگاهی بالغ نژاد ویستار از مرکز پرورش و تکثیر حیوانات آزمایشگاهی انستیتو پاستور تهیه شدند.
بهطور کلی،براساس نتایج پژوهش حاضر مشخص شد که انجام تمرینات استقامتی با شدت متوسط برای دورهای کوتاه(چهار هفته در این پژوهش)میتواند باعث افزایش فعالیت سیستم انعقاد خون در سنین پرخطر دوران بلوغ شود؛ازاینرو شتاب تغییرات رو به رشد ظرفیت انعقادی با رشد و بلوغ همراه میگردد،اما برای سازگاری آزمودنیها احتمالا مدت طولانیتر دورۀ تمرینی(8 الی 12 هفته)مؤثر است و خطرات احتمالی متعاقب سیستم انعقاد را کاهش میدهد.
L llehctiM ,F usofO ,J rekwoB ,M notsnhoJ ,P hgeV ,M werdnA .
selaM yhtlaeH ni esicrexE gniruD sisylonirbiF dna ,noitalugaoC ,ytivitcA teletalP ."