Abstract:
انتخاب نوع مدل مدیریت شهری، بازتابندهی نگرش حاکم بر تنظیم روابط شورا و شهرداری و مهم تر از همه، بیانگر میزان مشارکت و قدرت اجرایی است. یکی از گفتمانهای مهم در تعیین مدل مدیریتی برتر، تعیین چگونگی ادارهی شهر و قرارگیری قدرت در دست مدیران شهری است. از سوی دیگر، مدل ادارهی شهر رابطهی نزدیکی با حل یا ایجاد مسائل شهری دارد. از بررسی مدل مدیریت شهری در کلانشهر تهران چنین برداشت میشود که نوع مدل مدیریت شهری در ایران، مدل شورا ـ مدیر شهر است. تحلیل الگوی مدیریتی تهران و ویژگیهای این نوع مدل در ایران، بهویژه انتصابی بودن شهردار، سبب وابستگی شدید عناصر مدل مدیریت شهری به ساختار کلان قدرت شده و این روند بهنوبهی خود فقدان و کمبود نهادهای مدنی و مشارکت مردمی را تشدید کرده و موجب تبدیل شدن عرصهی مدیریت شهری به یک عرصهی تجدید قدرت برای گروههای قدرت سیاسی در سطح ملی شده است. بنابراین مدل شورا ـ شهردار قوی، بهعنوان الگوی مناسب توصیه می شود تا با بهره گیری از این الگو، بهدلیل دارا بودن رویکرد جمع-گرایانه و مشارکتی که در حل مسایل شهری دارد، در سطوح فراملی با تاکید بر کاهش نقش دولت مرکزی و در سطوح محلی، تقویت جایگاه و نقش مدیریت محلی و مشارکت اجتماع محلی، حاکمیتی چند سطحی و چند عاملی را برای مدیریت شهری کارآمد و اثربخش توصیه کند و همچنین این مدل با استفاده از معیارهای منتج از مبانی نظری حکمروایی شهری و برخی از معیارهای مرتبط دیگر، سبب تقویت شاخصهای حکمروایی شهری (مشارکت شهروندان، مسئولیتپذیری و پاسخگویی و عدالت) و نیز ارتقای برخی دیگر از شاخصهای مورد توجه، چون اقتدار مجموعه مدیریت شهری، قدرت و اقتدار شهردار، هماهنگی و همکاری بین شورا ـ شهرداری، تخصصگرایی در بدنهی شهرداری، قدرت نظارتی و قانونگذاری شورا و ثبات در مدیریت شهری خواهد شد و وابستگی به عناصر قدرت سیاسی سطح ملی را کاهش یا از بین می برد. بدین ترتیب مدل شورا ـ شهردار قوی، بهطورکلی برای تقویت نهاد مدیریت شهرتهران ارزیابی شده است.
Machine summary:
"بنابراین مدل شورا-شهردار قوی،به عنوان الگوی مناسب توصیه میشود تا به بهرهگیری از این الگو،به دلیل دارا بودن رویکردجمعگرایانه و مشارکتی که در حل مسایل شهری دارد،در سطوح فراملی با تأکید بر کاهش نقش دولتمرکزی و در سطوح محلی،تقویت جایگاه و نقش مدیریت محلی و مشارکت اجتماع محلی،حاکمیتی چندسطحی و چند عاملی را برای مدیریت شهری کارآمد و اثربخش توصیه کند و همچنین این مدل با استفادهاز معیارهای منتج از مبانی نظری حکمروایی شهری و برخی از معیارهای مرتبط دیگر،سبب تقویتشاخصهای حکمروایی شهری(مشارکت شهروندان،مسئولیتپذیری و پاسخگویی و عدالت)و نیز ارتقایبرخی دیگر از شاخصهای مورد توجه،چون اقتدار مجموعه مدیریت شهری،قدرت و اقتدار شهردار،هماهنگی و همکاری بین شورا-شهرداری،تخصصگرایی در بدنهی شهرداری،قدرت نظارتی وقانونگذاری شورا و ثبات در مدیریت شهری خواهد شد و وابستگی به عناصر قدرت سیاسی سطح ملی راکاهش یا از بین میبرد.
هریک از این مدلها مزایا و معایبی دارند که در جدول شمارهی 1 به آنها اشاره شده است: (به تصویر صفحه مراجعه شود) بحث و یافتههاویژگیهای نظام مدیریتی در ساختار حاکمیت شهری ایران نظر به اینکه در کشور ما و کشورهای دیگری که با روش سیستم حکومت متمرکز اداره میشوند،سازمانهای محلی(شهرداریها و سازمانها اداری در روستاها و بخشها و شهرستانها)و همچنین سازمانهای منطقهای(استان)استقلال نداشتند،همهی آنها تابع حکومت مرکزی هستند و از طرف دولت مرکزی در امور آنها نظارت و مداخله میشود؛اما این نوع نهادهای اداری محلی و منطقهای را نمیتوان حکومت محلی یا منطقهای دانست،بلکه باید آنها راسازمانهای محلی یا منطقهای نامید(طاهری،1377:233).
tnemeganam ytiC o} &%08118EJPG081G% (به تصویر صفحه مراجعه شود) تحلیل الگوی مدیریتی کلانشهر تهران انتخاب نوع مدل مدیریت شهری بازتابندهی نگرش حاکم بر تنظیم روابط شورا و شهرداری است و مهمتر از همه،بیانگرمیزان مشارکت و قدرت اجرایی است.
loV,weiveR tnemnrevoG lacoL dna etatS,noitacifissalC ,yrtsiniM msinabrU & tnemeltteS,5002,tnemeganaM narheT fo metsyS tneinevnoC gningiseD )naisreP nI(."