وحشیان آمریکای شمالی Journal Article

"یکی از آداب و رسوم تربیت بومیان این است که پیشنهادات عامه را همان روز پاسخ ندهند،زیرا که فکر می‌کنند در غیر این صورت مساله سطحی تلقی گشته است و احترام آمیزتر این است که موضوع را جدی تلقی کنند،لهذا آنها پاسخ خود را به روز بعد موکول کردند و روز بعد نماینده بومیان ضمن اینکه صمیمانه از این پیشنهاد دولت ویرجینیا تشکر نمود گفت: «ما می‌دانیم که آنچه در آن دانشکده‌ها به جوانان خود یاد می‌دهید بسیار برایتان ارزنده است و همچنین نگهداری جوانان ما متضمن خرج زیادی از جانب شما می‌باشد بنابراین ما یقین داریم که شما در پیشنهادتان خوبی ما را می‌خواهید،و قلبا از شماها تشکر می‌کنیم ولی شماها که مردمی فهمیده و عاقل هستید می‌دانید که ملل مختلف موضوعات را با دیدگاه‌های مختلف می‌نگرند و می‌فهمند،بنابراین تعجب نخواهید کرد اگر تصورات ما از این نوع تحصیل مثل تصور خود شما نباشد. ولی وقتی که به میان ما بازگشتند،دونده‌های خوبی نبودند و از لوازم امرار معاش در جنگل بی‌خبر و در مقابل سرما و گرسنگی ناتوان بودند،نمی‌دانستند که چگونه اطاقک بسازند و آهو شکار کنند و یا دشمن خود را نابود کنند و نه این که زبان ما را خوب بلد بودند در نتیجه این افراد نه بدرد شکار می‌خوردند و نه بدرد جنگجویی،و نه قابلیت رهبری را داشتند یعنی این که بدرد هیچ کاری نمی‌خورند،لهذا ضمن اظهار تشکر بسیار از این پیشنهاد پر مهر شما،آنرا رد می کنیم و محض قدردانی اظهار می‌داریم که اگر اهالی شرافتمند ویرجینیا عده‌ای از پسران خود را پیش ما بفرستند،ما مسئولیت آموزش و تحصیل آنها را پذیرفته و آنچه را که می‌دانیم به آنها می آموزیم و از آنها انسان تربیت می‌کنیم."