Abstract:
در این مقاله به صورت مروری رویکردهای آموزشی و توانبخشی کم شنوایان مورد بررسی قرار گرفته است. رویکردهای آموزشی و توانبخشی بین دو طیف روش های کاملا دیداری و روشهای کاملا شنیداری قرار دارند که با توجه به سازگاری با شرایط کودک و نیازهای او انتخاب میشوند. همه تلاشها بر آن است که کودک کم شنوا در سطوح علمی همسطح کودکان عادی باشد. برای دستیابی به این هدف باید خدمات مناسب در اختیار کودک و خانواده قرار گیرد و روش ارتباطی مناسبی برای کودک انتخاب شود. همه رویکردها موجود، خوب هستند، اما هیچ رویکرد واحدی برای همه کودکان کارایی ندارد.
Machine summary:
"رویکردهای آموزشی و توانبخشی در کودکان کم شنوا فهیمه کریمی وحید/ زهرا اسکندری/ پریسا اصغرپوربسیم/ دانشجویان کارشناسی گفتار درمانی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی و عضو کمیته تحقیقات دانشجویی چکیده کلید واژه مقدمه رویکردها و روشهای ارتباطی مختلفی وجود دارد و شواهد نشان داده است هر یک برای بعضی از کودکان بسیار موثر واقع میشوند.
رویکردهای توانبخشی روشهای دستی 1 : تأکید بر استفاده از حرکات دست برای برقراری ارتباط روشهای شفاهی 2 : تأکید بر ارتباط کلامی روشهای شنیداری 3 : تأکید بر مهارتهای شنیداری هدف و فلسفه روشهای شفاهی: زیربنای همه روشهای شفاهی این اصل ساده است که فقدان شنوایی به یادگیری طبیعی، ارتباط، زبان و گفتار آسیب میرساند.
رویکردهای برقراری ارتباط - شنیداری ـ شفاهی 3 - شنیداری ـ کلامی 4 - ارتباط کلی 5 - دو زبانگی ـ دوفرهنگی 6 - گفتار نشانهای 7 - الفبای انگشتی و زبان اشاره: روش دستی 8 رویکرد شنیداری - کلامی این روش با تأکید بر اهمیت تجویز زود هنگام سمعک مناسب با دیگر شنید افزارها به کودک کمک میکند از باقیمانده شنوایی تقویت شدهاش برای رشد زبان و گفتار استفاده کند.
از این رو بهتدریج کودک با استفاده از همان زبان گفتاری – که از طریق بینایی دریافت می شود – شروع به فکر کردن و توسعه زبان درونی خود می کند و در سالهای ورود به دبستان خواندن و نوشتن او نیز پیشرفت میکند.
یادگیری به هنگام زبان اشاره به شکل طبیعی در کودکان ناشنوایی که دارای والدین ناشنوا بودهاند، نشان داده که این کودکان نه تنها در یادگیری زبان دوم (شفاهی) بهتر عمل کردهاند، بلکه در رشد شناختی، نظریه ذهن و حافظه کوتاه مدت نیز با همسالان شنوای خود تفاوتی ندارند."