ماهی رویای من: از مجموعه افسانه های کهن ژاپن Literature and art

نشسته بود گوشه خانه‌اش تک و تنها و آن قدر تنها که وقتی چشم‌هایش را بست تا دیگر باز نکند، تا دو هفته بعد کسی خبر نشد، کسی دلش شور نزد، کسی از آن جماعتی که هر بار و هر جا که بود مجیزش را می‌گفتند و با او عکس یادگاری می‌گرفتند و کسی از همه آن‌ها که به عنوان دوستان نزدیک و صمیمی آمده بودند به بدرقه ی تابوتش در آن دو هفته غیبت جاودانی منصوره از خودش نپرسید، چرا جواب تلفن را نمی‌دهد. دستت درد نکند منصوره این کار آخری هم مثل خیلی از کارهایت بی‌نظیر بود و بازی‌ بی‌نظیرت در آخرین صحنه زندگی، خیلی‌ها را توی خماری گذاشت. البته حق داشتند دوستان، کار سترگ و حراج آثار هنری در میان بود و چکش زدن به شیوه ی کریستیز و همه مشغول چک و چانه زدن و این که «صحبت بی‌جا مانع کسب است» و گمان کنم دست کم یکیشان بعد از مرگ تو در گوشه‌ای از ذهنش گفته باشد: کاش یک ماه زودتر رفته بود.