Abstract:
سرزمین ژاپن در طول تاریخ ردپای حضور ادیان و آئین های متفاوتی بوده است. آئین کهن، شینتو، بودیسم، آئین کنفسیوس و تائوئیسم ادیان اولیه ژاپن بوده که زمان شکل گیری آنها از 6000 سال قبل از میلاد تا قرن هفتم میلادی است. متناسب با این سابقه کهن، ژاپن دارای پیشینه ای غنی از معماری سنتی-آئینی بوده و مفاهیم و فضاهای متفاوتی در طول زمان متناسب با این آیین ها و سنت ها شکل گرفته است. به گونه ای که معماری سنتی-آئینی ژاپن دارای اصول تعریف شده ای در طراحی فضای معماری است. چگونگی ایجاد پیوند با معماری گذشته در سرزمین هایی که دارای سابقه ای کهن از معماری سنتی می باشند، همواره به عنوان یکی از دغدغه ها و به بیانی دیگر چالش های معماری معاصر چنین سرزمین هایی مطرح بوده است. در ژاپن نیز به دلیل آمیختگی اصول و آئین های مذهبی با زندگی مردم در طول زمان لزوم توجه به این پیوند توسط معماران معاصر ژاپن احساس شده است. در این میان سه تن از معماران معاصر ژاپن یعنی کنزو تانگه، فومیهیکو ماکی و تادائو آندو، که تنها معماران ژاپنی برنده جایزه بین المللی پریتزکرز بوده اند، بیش از دیگران در آثارشان به این امر توجه داشته اند. لذا تحلیل این دست از آثار این سه معمار می تواند زمینه چگونگی تبلور مفاهیم و فضاهای سنتی-آئینی در معماری معاصر ژاپن را فراهم آورد. روش تحقیق در این نوشتار تحلیل تطبیقی پروژه های خاص این سه معمار با مفاهیم و اصول فضاسازی معماری ادیان و آئین کهن ژاپن می باشد. نتیجه این رویکر تحلیلی حکایت از آن دارد که به دلیل وجود مفاهیم مشخص غیرکالبدی در معماری کهن ژاپن، معماران معاصر زمینه ارائه این مفاهیم در کالبدهای مختلف را دارا بوده اند. همچنین به نظر می آید که فومیهیکو ماکی و تادائو آندو بیشتر دارای رویکرد محتوا گرا و مفهوم گرا نسبت به معماری گذشته ژاپن بوده و در مقابل کنزو تانگه بیشتر از این دو معمار دارای رویکرد فرم گرا در ارتباط با معماری کهن ژاپن بوده است. تحلیل کرنولوژیک آثار این معماران نیز نشان می دهد که با وجود تاثیر پذیری هر سه معمار از لوکوربوزیه، به خوبی توانسته اند پیوند با معماری سنتی-آئینی سرزمین خود را حفظ کنند.
Japan territories have always illustrated the traces of different religions and ethics. Its early religions formed and broadcasted during 600B. C and 700 could be considered as follows: Ancient ethics، Shinto، Buddhism، Confucius and Taoism. Like its old history، Japan has a rich traditional and ethical Architecture. Based on these tenets and ethics، different concepts and spaces are formed through the time، as now Japan's ethical and traditional design ideas has its standard principles.
Linking the present and the past has always been a momentous criterion in the countries with an old rich Architecture. This fact is indeed important in Japan due to the blend of ethics and religions with peoples` life.
Through this idea، three Japanese Architects، Kenzo Tange، Fumihiko Maki and Tadao Ando-who are the only Japanese pritzker prize winners-have well، noticed the need for linking the country's traditional and ethical Architecture criteria with the contemporary Architecture. So، analyzing such projects of these architects prepares a good basis to find out the quality of how traditional and ethical design ideas crystallize in the works of contemporary Japanese architects.
The research method for this article is a comparative analysis between the architects` particular projects and Japan's ethical and traditional design ideas، formed through the history of architecture in this country.
The results show that the contemporary architects have had good bases for presenting the traditional design concepts as standard principles are all formed in the architecture of Japan today. Meanwhile، it seems that Maki and Ando are more likely to have a conceptual look at Japan's traditions while Tange has a more formal viewpoint. Chronological analysis of the architects` projects shows that despite، all the three architects were impressed by the works of le Corbusier، they were successful to keep contacts with Japan's traditional design concepts.
Machine summary:
"برخی روش های رجوع به سنت در آثار آندو را می توان به صورت زیر طبقهبندی نمود: رویکرد ترکیبی در طرح ها (فرم گرا+ مفهوم گرا) توجه به خلوص فضایی در طرح استفاده از منابع نور بسیار زیاد در نتیجه وجود بازشو ها به فضای آزاد استفاده زیاد از آجر های شیشه ای و دیوارهای مشبک چوبی جهت ایجاد دید راز گونه بازشناسی و طرح حیاط های مرکزی برگرفته از خانه های سنتی شهر اوزاکا استفاده از چوب به صورت ساده و سعی در نشان دادن اهمیت مذهبی ستون های چوبی در معماری سنتی استفاده از رنگ های مونوکروم بهره گیری از سبک معماری سوکیا و سبک ساخت قصر های امپراطوری ورود غیر مستقیم به فضا در بنا های مذهبی استفاده از سمبلیم به طور مثال در استفاده از نماد گل نیلوفر آبی و ورودی های نمادین باغ های چای استفاده از فرم های نمادین همچون ماندالا بهره گیری از معماری معابد ایزه استفاده از تکنیک های فضایی در ساخت معابد، جهت رسیدن به خلوص ( همچون تکنیک تکرار مسیر) نتیجه گیری بررسی آثار سه معمار ژاپنی در ارتباط با معماری کهن ژاپن به وضوح اهمیت رجوع به معماری گذشته و استفاده از اصول و مفاهیم معماری سنتی-آئینی ژاپن را نشان می دهد."