چکیده:
طی دو دهه اخیر، مطالعات حوزه اقتصاد سیا سی بر تبیین چگونگی اثرگذاری ساختار سیا سی بر بروندادهای اقتصادی تمرکز بیشتری دا شته اند. ا ستدلال می شود هرچه درجه رقابت سیا سی بالا باشد، احتمال اتخاذ سیاست های کارشناسی شده و پخته افزایش مییابد و مجلس نقش اصلی خود که کنترل و نظارت بر عملکرد دولت ا ست را به نحو بهتری بازی میکند و این تاثیر مثبتی بر رشد اقتصادی دارد. اما با کاهش درجه رقابت یا مجلس همسو با دولت میشود یا در مقابل دولت قرار میگیرد که در هر دو حالت احتمال اتخاذ سـیاسـت های کارا و ارتقادهنده رشـد اقتصـادی کاهش مییابد. در مطالعه پیش رو اثر رقابت سیاسی بر رشد اقتصادی مورد بررسی قرار گرفته است . برای آزمون ارتباط یادشده در خصوص اقتصاد سیاسی ایران ، میزان همسویی تفکر سیاسی میان مجلس و ریا ست جمهوری به عنوان معیاری از میزان حضور احزاب و رقابت سیا سی در نظر گرفته شد و در کنار سایر متغیرهای رایج در مدل سازی رشد وارد مدل شد. برآورد مدل طی دوره ٩٣-١٣٦٧ نشـان میدهد همسـویی قوه مقننه و قوه مجریه یا به عبارت صـحیح تر کاهش رقابت سـیاسـی تاثیر منفی بر رشد اقتصادی داشته است .
During last two decades، studies in the area of political economy focused more on how the political structure of a country can influence economic outcomes. It is reasoned that the higher the degree of political competition، the more the likelihood of implementing mature policies and parliament can do better its role to control and monitor the government and this has a positive impact on economic growth. On the other hand، when the degree of political competition decreases، the parliament either aligns with the government or confronts it، which in both cases the probability of implementing efficient and pro-growth policies will decrease. In this study، we examine the effect of political competition on economic growth. Accordingly، the alignment between the parliamentary and presidential political party was considered as a measure of the presence of the political parties and political competition and it is entered in an economic growth model alongside other variables. Estimation of the model during years 1988-2014 showed that alignment of legislative and executive branches has a negative relationship with economic growth or more clearly، the decline in political competition has had a negative effect on economic growth.
خلاصه ماشینی:
"ا ستدلال می شود هرچه درجه رقابت سیا سی بالا باشد، احتمال اتخاذ سیاست های کارشناسی شده و پخته افزایش مییابد و مجلس نقش اصلی خود که کنترل و نظارت بر عملکرد دولت ا ست را به نحو بهتری بازی میکند و این تأثیر مثبتی بر رشد اقتصادی دارد.
مطالعه پیش رو به دنبال پاسخ به این سوال است که چگونه نرخ رشد اقتصادی در اقتصاد ایران به ساختار سیاسی کشور و به طور خاص چگونگی تعامل بین دو نهاد دولت و مجلس بستگی دارد؟ ٢- ادبیات موضوع د ستیابی به ر شد اقتصادی یکی از قدیمیترین مساله های مطرح در اقتصاد ا ست به طوری که میتوان در نظریات اقتصـاددانان کلاسـیکی همچون هیوم ، اسـمیت ، مالتوس و ریکاردو نظریات رشد را پیگیری کرد؛ روستو (١٣٧٤) در کتاب نظریه پردازان رشد اقتصادی به تبیین عوامل موثر بر رشد اقتصادی از دیدگاه این اقتصاددانان پرداخته است ، هیوم رشد اقتصادی را منوط به تشـکیل سـرمایه از محل گسـترش و توسـعه تجارت میداند.
Perotti (1994), "The Political Economy of Growth: A Critical Survey of the Recent Literature", The World Bank Economic Review, Vol 8, No 3, PP 351-371 Alesina, A.
Prarolo (2013), "Political Persistence and Economic Growth", European Journal of Political Economy, Vol. 31, PP.
Persson (2005), "Political Competition and Economic Performance: Theory and Evidence from the United States" , NBER Working Paper, No. 11484 Besley, T.
Lach (2013), "Political Instability and Economic Growth: Evidence from Two Decades of Transition in CEE", Communist and Post-Communist Studies, Vol. 46, PP."