چکیده:
از آن جا که قرآن کریم از منابع اصلی و اساسی مسلمانان در استنباط احکام و اصول اعتقادی بـه شـمار مـیرود، میبایست برای اثبات فضایل اهل بیت ^ نیز از این منبع بیپایان بهره جست ، و چون پیرامون آیاتی که بـه فضـایل اهل بیت مربوط میشود، دیدگاه های متفاوتی از سوی فریقین (شیعه و اهل سنت ) مطرح شـده ، نیـاز بـه بررسـی مقایسه ای دیدگاه های شیعه و اهل سنت وجود دارد. یکی از این آیات ، آیه مباهله میباشـد؛ لـذا در ایـن رسـاله ، نخست به بررسی تطبیقی آیه مباهله براساس دو دیدگاه شیعی و اهل سنت پرداخته شده ، سپس شـبهات مطـرح شده ، در این زمینه مورد نقد و بررسی قرار گرفته است .
خلاصه ماشینی:
٣. بیضاوی در این زمینه روایت کرده است : صبح روز مباهله ، هنگامی کـه نصـارا بـه حضـور رسـول خـدا’ آمدند، آن حضرت را دیدند که حسین × را بر پشت خود و دست حسن × را در دستش گرفتـه و فاطمـه ÷ پشـت سر پیامبر و علی × پشت سر فاطمه میآمدند و پیامبر’ به آنان میفرمود: هرگاه که من دعا کردم شما آمین بگوییـد (بیضاوی، تفسیر بیضاوی ١٤٢١: ٢/ ٤٧).
اما مفسرین اهل سنت که بیشتر آنان در تفاسیر خـود، روایـات مربـوط بـه مباهلـه را نقـل کـرده انـد، برخـی استدلال های شیعه از این آیه برای اثبات عقاید خود را مورد انتقاد قرار داده اند؛ مانند فخر رازی کـه بعـد از ذکـر روایات و قول شیخ سدیدالدین حمصی می گوید: استدلال شیعه از این آیه ، برای اثبات اعتقادات خود درست نیست ؛ زیرا از ایـن آیـه هماننـد بـودن علی بن ابی طالب × با پیامبر’ ثابت نمی شود؛ چون به اجماع مسلمانان ، فضـایلی کـه بـرای پیـامبران ثابت است ، برای غیر ایشان ثابت نیست (فخر رازی ، مفاتیح الغیب ١٤٢٠: ٨/ ٢٤٨).
١. طبری در تفسیر خود از ابن زید روایت کرده است که وی می گوید: به رسول خدا عرض کردند روز مباهله برای ملاعنه با اهل نجران ، چه کسانی را بـه جـای «ابنائنـا» همراه خود خواهید برد؟ آن حضرت فرمود: دو نور دیده ام حسن و حسین ‘ را با خود خـواهم بـرد (طبری ، همان : ٣/ ٢١١).