چکیده:
با ظهور رسانه های جدید و نظریه های ارتباطی خاص آنها و البته به تبع شرایط اجتماعی هر دوره، نگاه های تازه ای در خصوص تعامل دین و رسانه شکل گرفته است. تعامل دین و رسانه ، چه در نقش دو نهاد اجتماعی و چه پیام و ابزار انتقال، با توجه به وظایف رسانه ای و وجوه مختلف دینی موجود در سراسر دنیا نسبت به هریک از ادیان بزرگ، هنوز موافقان و مخالفان بسیاری در سراسر دنیا دارد. تلویزیون مهمترین رسانه در ایران است و ظرفیت های ویژه ای در راستای تبلیغ دینی دارد. در این پژوهش انگیزه های مخاطبان از دیدن برنامه های دینی تلویزیون به ویژه مناسک دینی و تاثیر آن بر دینداری افراد را بررسی کرده ایم. در این راستا از روش پرسشنامه و جامعه آماری دانش آموزان دبیرستانی به تعداد 382 نفر استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که به طور متوسط تمایل بسیار کمی به دیدن این گونه برنامه ها از تلویزیون وجود دارد اما ارتباط بین تماشای این گونه برنامه ها و سطح دینداری افراد مثبت است و شدت متوسطی دارد. همچنین مهمترین علت تماشانکردن این برنامه ها، کسل کننده بودن و یکنواختی آنهاست.
With the advent of new media and communication theory، and consequently their particular social circumstances of each period، a new look at the interaction between religion and the media has taken shape. . Interaction between religion and the media، both as a social institution and as the message and the means of transport، according to a media functions and religious aspects of each of the major religions in the world than there are pros and cons are still many around the world. . Iran's Press TV as the special capabilities in the areas of proselytism، is used. In this study، motivated audience of religious television programs specially to religious practices and its impact on religious subjects we have discussed. The purpose of the survey population of 382 high school students have been using. The results indicate that، on average، very little desire to see such TV programs is but relationship between Watching these programs and religiosity is moderate . The main reason for the lack of motivation to watch these programs is boring and not interesting.
خلاصه ماشینی:
بررسي تأثير پخش برنامه هاي ديني از تلويزيون بر ميزان دينداري مخاطبان (با تأکيد بر مناسک ديني) 1 هادي خانيکي الهه فرزعليان ٢ تاريخ دريافت : ٩٣/٨/٥ تاريخ پذيرش : ٩٣/١٠/٣٠ چکيده با ظهور رسانه هاي جديد و نظريه هاي ارتباطي خاص آنها و البته به تبع شرايط اجتماعي هر دوره ، نگاه هاي تازه اي در خصوص تعامل دين و رسانه شکل گرفته است .
در آن راستا براي درگيرکردن عامه مردم لازم است از زمينه هاي اجتماعي و ساخت و بافت آن استفاده شود تا بتوان روشن تر آثار پخش اين گونه برنامه را بر اقشار مختلف جامعه بررسي کرد.
روش متن گرا به هنرمندان رسانه اين تضمين را ميدهد که هنر، ذوق و استعداد آنها تفسيرهاي گوناگون خواهد داشت ، بخشي از قواعد اين روش همان پخش پيوستۀ برنامه به زبان فرهنگي جديد است که برگرفته از نمونه هاي ازلي متون اصلي و سنتي دين است ؛ به گونه اي که برقراري تفاهم بين اشاره ها به مسائل مقدس دوران پيشين و غيرديني بودن فرهنگ کنوني براي مخاطبان امکان پذير خواهد شد (همان ،٦٣).
اما نکته اي که در اين پژوهش بايد به آن توجه کرد اين است که مردم حتي دين تبليغ شده از تلويزيون را کاملا سياسي در نظر مي گيرند و براي استفاده از برنامه هاي ديني، سازماني که به آن اطمينان ندارند انگيزه اي نشان نميدهند.
(1994) The politics of world communication: A human rights perspective2 London: Sage Publications.
(
, 
, 
)
