چکیده:
در تعیین سیاست کلان مرتبط با چارچوبها و راه حلهای مدیریتی و فنی در حوزه تغییرات اقلیمی، رویکرد اقتصاد سیاسی جنبه بنیادی دارد چراکه در مواجه و برخورد با این مقوله اختلافات عمیق ایدئولوژیک وجود دارد. در رویکرد جدید اقتصاد سیاسی، جهت گیری توسعه همه جانبه و کاهش فقر بصورت پایدار مورد نظر است اگرچه محدودیت در اجرا و توسعه بسیاری از پروژه ها را نیز بهدنبال داشته است. واقع گرایان تفسیر سادهای از بحثهای آمریکا و اروپا در خصوص سیاست مربوط به تغییرات آب و هوایی دارند و آن را بیشتر یک رقابت و چالش هژمونیک میدانند و معتقدند که از دیدگاه آمریکا توسعه چند جانبه امری ضروری نیست، چرا که می توان بهراحتی با اتخاذ یک تصمیم یک جانبه و به شکل قدرتی آن را به سایرین تحمیل کرد. این مقاله بیان میکند که اروپا چگونه رهبری خود را در این زمینه تثبیت کرده در حالیکه آمریکا برای تقویت رهبری خود در این بخش میتواند به قدرت خود در تأمین نفت خام و نیز حق وتو تمسک جوید. سؤال اصلی مقاله حاضر این است که آیا میتوان با دیدگاه صرفاً رئالیستی برتری آمریکا را در زمینه رهبری دیپلماسی تغییرات اقلیمی توضیح داد؟ ایده نوشتار این است که مانور دیپلماتیک اروپا - آمریکا در این بخش نمیتواند با فشار آمریکا به اروپا تغییر جهت یابد، بلکه بر اساس نگرش لیبرالیستی به ویژه نظریه وابستگی متقابل باید پذیرفت که اتحادیه اروپا نیز میتواند از برگ برنده های خوبی در خصوص پیشبرد راهبردها و راهکارهای خود در زمینه تغییرات اقلیمی برخوردار باشد
To be able to identify underlying macroeconomic theory that explains technical and managerial response to climate change, a political-economic approach is fundamental because there are deep ideological differences facing this subject. An approach to the development and a sustainable poverty reduction is desired in a new political economic attitude. It has however, been followed by limitations in its implementation and development of many projects. The American-European realistic expression regarding challenges of climate change is naive as they consider them to be more competitive and hegemonic of nature.The U.S Believes that multilateral development is not essential and yet, it is the U.S who has the ability to make a unilateral decision and also the power to impose such on others.The paper acknowledges how Europe plays the lead in mitigating climate change whilst the US efforts are invested in strengthening its lead in crude oil supply and simultaneously its power to veto climate related decisions made by others.The main question this paper tries to address is, if the rigid realistic view would be able to explain U.S. diplomatic leadership in the field of climate change? The underlying thought behind this paper is that the EU-US diplomatic manoeuvre in this controversy cannot be redirected by US pressure on Europe. Our argument is based on liberal attitude and particularly the interdependence theory, and it is more likely that the Europeans will reserve their superior advantages in terms of strategies and solutions to mitigate climate change
خلاصه ماشینی:
بـه نظـر مـیرسـد کـه این گونه موضع گیری و عقب گرد، در جدی تر کـردن رهبـران اروپـا مـؤثرتر بـوده ضمن اینکه تصمیم اروپا برای اجرای سیاست های توافق شده عملا خـود مزیـد بـر علت است و در مجموع طرح سرمایه گذاریها و مشارکتهای آمریکا با سایر کشـورها در تغییرات آب و هوایی را میتوان بیشتر یک همکاری فناورانه دانسـت تـا متعهـد شدن به کاهش آلاینده ها و اینگونه موارد قـدمی در جهـت تضـعیف سیاسـت هـای مرتبط به تغییرات آب و هوایی ارزیابی میگردد.
البتـه مباحـث زیادی در این خصوص از جمله مشکلات ناشی از کـاهش آلـودگی، مسـئله تحمیـل هزینه به صنایع خاصی که رقابت تنگاتنگ در صحنه بین المللی دارنـد، وجـود دارد (که آلومینیوم از نوع کلاسیک آن می باشد) و یامسئله نشت کربن (محـدودیت هـای قانونی موجود برای کاهش آلاینده ها در اروپا بر صنایع که باعث کوچ ایـن صـنایع و رفتن آنها به محدوده های دیگر میشود) کـه در مجمـوع مـیتـوان گفـت اسـتراتژی رقابتی اروپا در نوسازی محیط زیست ١ ، بهره وری بیشتر و نوآوری در نحوه استفاده انرژی و به ویژه در صنعت حمل و نقل دقیقا پذیرفته شده اسـت .
مجمع ایکائو در اکتبر سال ٢٠٠٧ طـی صـدور قطعنامـه ای، مخالفت خود را با قرار دادن هرگونه فشاری برای تحمیل الگوی تجاری آلودگی هـوا 1 Emission Trading System 2 ICAO – International Aviation and Climate Change بر خطوط هوایی ثالث بدون موافقت طرف ثالث اعلام کـرده اسـت .
[Online] Climate Security Report, November 1, 2012.