چکیده:
حرفه مطبوعات به مثابه یکی از موثر ترین ابزارهای پرورش فکری جامعه و کنترل قدرت حاکم، امروزه اهمیت بسیار زیادی دارد. اخلاقی کردن مطبوعات و سوق دادن عملی آن به سمت قواعد الاهی میتواند موجب ارتقای فرهنگ و اندیشه جامعه شود. اما این قواعد اخلاقی با توجه به کثرت دیدگا ه ها و فرهنگ ها
در هر جامعه متفاوت است و در جامعه دینی غالبا این قواعد ناشی از اوامر دین الاهی است. بررسی این قواعد اخلاقی حاکم بر مطبوعات کشور و رابطه آن با قواعد حقوقی برای تبیین حدود و چارچوب عملکرد مطبوعات ضرورت دارد. قواعد حقوقی نیز موجب نظم عمومی جامعه می شود که اهم آن در قانون
مطبوعات مقرر شده است. در این مقاله به تفصیل به این موضوع پرداخته می شود تا شناخت کاملی از آزادی مطبوعات و چارچو ب های آن در نظام حقوقی اخلاقی جمهوری اسلامی ایران به دست آید.
خلاصه ماشینی:
"ج. از منظر اخلاقی آنچه هم در اخلاق و هم در حقوق مطرح است ، این است که هیچ گونـه آزادی در جامعـه مطلـق نیست و همواره هر گونه آزادی در چارچوب هایی است که عرف و قوانین جامعه تعیین مـی کنـد؛ در جامعه اسلامی - ایرانی آنچه این چارچوب ها را مشخص می کند، غالبا قانون مطبوعات اسـت ؛ اما به هر ترتیب حرفه روزنامه نگاری در ایران تابع اخلاق اسلامی است که یا در قانون آمده و یـا در منشور اخلاقی همان نهاد خبری ذکر شده است و یا حتی مضامینی وجود دارد که دین اسـلام به آن اشاره کرده و در هیچ یک از اسناد ذکر نشده است ؛ برای مثال ، می توان به دروغ اشاره کرد؛ اگر یک روزنامه نگار خبر دروغ منتشر کند که از لحاظ قانونی به کسی تضرر وارد نکند و چنانچـه در منشور اخلاقی نهاد خبری وی چنین امری ممنوع نشده باشد، باز هم از لحاظ اخلاق اسـلامی خلاف قاعده عمل کرده است ؛ چراکه مطابق قرآن کریم «إنما یفتری الکـذب الـذین لا یؤمنـون بآیات اٰلله و أولئک هم الکاذبون » (نحل : ١٠٥) در واقع به نحوی قانون و منشور اخلاقـی و دیـن اسلام در نشان دادن چارچوب قواعد روزنامه نگاری هم پوشانی دارند؛ چراکه همـه در یـک راسـتا ٦ تدوین شده اند و قرآن کریم سرلوحه همه آنهاست ."