آدم های سیب خور معرفی و نقد

"باوجوداین،آن چیزهایی که تدی‌ می‌خواهد تغییرشان بدهد،بنیان‌های محکمی در ذهن ما دارند(ما آن‌ها را آموخته‌ایم)و آیا تنها راهی‌ که ما را مجاب کند تا حرف‌های او را بپذیریم،مرگ‌ او نیست؟یا مرگ سرنوشتی محتوم برای کمال‌ یافتگان است؟آیا نباید خالی بودن آب استخر را عمدی تلقی کنیم و مرگ تدی را دسیسه آدم‌های‌ معمولی برای کشتن یک قدیس؟مرگ او شبیه‌ نخبه‌کشی‌های تاریخ نیست که در لفاف اتفاق‌ پوشیده شده است و آیا مرگ،نتیجه بطئی کمال‌ نیست؟ بهتر است مرگ تدی را انگیزه‌ای برای‌ داستان‌گو فرض کنیم؛انگیزه‌ای که از دست این‌ شخصیت بی‌تناسب(بی‌تناسب نسبت به سنی که‌ دارد و بی‌تناسب نسبت به دیگر آدم‌ها)خلاص‌ شود؟شاید برای کشف تفاوت‌های تدی باید به‌ انبوه«سیب‌خور»هایی رجوع کنیم که در طول‌ تاریخ،نویسندگان خلق کرده‌اند؛شخصیت‌های‌ کودکی که با تفاوت‌هاشان در چیزی مشترک‌اند و آن تربیت است(حتی هری‌پاتر با همه تفاوت‌هاش‌ به مدرسه جادوگری می‌رود تا جادو بیاموزد). البته این‌ شخصیت یگانه،از همان ابتدا سرناسازگاری با می‌خواهم اعتراف کنم که‌ نمی‌دانم تدی به دنباله‌ روحی بزرگ متصل است‌ که نیمه کاره مانده و در او حلول کرده‌ یا خودش شروع روح بزرگی‌ در جسمی دیگر است؟ در واقع این که او ابتدای‌ چیزی نیست، آیا در قضاوتم در مورد این که‌ او را موجودی مستقل بدانم، تأثیر دارد یا نه؟ آموخته‌های ما دارد(او به بنیان ذهنی ما-منطق- حمله می‌کند و ما تنها نگاهش می‌کنیم)."