چکیده:
این مقاله به نقش زبان فارسی به عنوان زبان خارجی در توسعه پایدار گردشگری می‌پردازد. زبان آموزان خارجی که در ایران دوره‌های آموزش زبان فارسی را می‌گذرانند منابع بالقوه‌ای هستند که با برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و سازمان‌دهی از طرف سازمان‌های گردشگری، محیط‌زیست و وزارت علوم می‌توانند در توسعه گردشگری در ایران و توسعه پایدار تأثیرگذار باشند. استفاده از زبان و جنبه‌های ارتباطی کلامی و غیرکلامی آن به عنوان قوی‌ترین ابزار ارتباطی انسان‌ها و نیز به عنوان تسهیل‌کننده ارتباطات این گردشگران و جامعه میزبان تأثیر قابل‌توجهی دارد. از این دیدگاه، آموزش جامعه میزبان و آگاهی بخشی به بازدیدکنندگان از طریق آموزش زبان و فرهنگ و برجسته کردن پیشینه‌های ادبی و تاریخی گردشگری ایران می‌تواند به گسترش گردشگری کمک قابل‌توجهی بنماید. برجسته کردن و گنجاندن مفاهیم موجود در متون ادبی، اسطوره‌ها، ادبیات عامه و شفاهی، ادبیات معاصر و مراسم آئینی ایران در ارتباط با طبیعت و محیط‌زیست در ایران از موضوعاتی است که این مقاله آنها را موردتوجه قرار داده است. با استفاده از روش کیفی رویکرد پدیدارشناسی و به‌کارگیری تکنیک مصاحبه با 40 نفر از زبان آموزان خارجی درباره دیدگاه‌هایشان در مورد گردشگری در ایران، این پژوهش انجام شد و نتیجه تحقیق نشان داد که با مدیریت و برنامه‌ریزی‌های بیشتر از طرف سازمان‌های مربوطه، در صورت استفاده بیشتر از پتانسیل‌های موجود در مراکز آموزش زبان فارسی، می‌توان توجه به گردشگری، محیط‌زیست و توسعه پایدار را گسترش داد.
Focusing on the role of Persian as a Foreign Language in environmental education and sustainable development through tourism, this article views the foreign learners of Persian in Iran as potential resources for expanding tourism and sustainable development. The article argues that through co-planning and joint investment, different institu-tions such as tourism organizations, the Department for En-vironment, and the Ministry of Science, Research, and Technology can efficiently deploy such resources toward boosting incoming foreign tourism to the country. The core of the argument is that via its verbal and non-verbal fea-tures, and as a powerful means of communication between individuals, language plays a significant role in connecting tourists and the local people in host communities. More specifically, it is argued that incorporating the literary and historical riches of the Iranian culture into tourism programs and teaching Persian can help develop tourism. This can be achieved through leveraging the way the environment and nature are represented in the Iranian myths, literature, popu-lar culture, rituals, and traditions. To reflect such capacities, the article employed a phenomenological qualitative method using interviews with 40 foreign students of the Persian Language about their experiences of tourism in Iran. The results of the study show that by more efficient management and planning, related organizations can play a significant role in exploring the capacity of the centers for teaching Persian as a Foreign Language in contributing to the nation-al programs for tourism, the environment, and sustainable development.
(
, 
, 
)
