چکیده:
زمینه واهدف: بحرانهای طبیعی وقایع غیرقابل پیشبینی هستند که اتفاق میافتند باعت ایجاد خسارتهای مالی واجانی میشوند؛الذا
مدیریت بحران سازوکاری است برای جلوگیری از وقوع بحران و کاهش آثار و عوارض ناشی از آن. مدیریت بحران شامل چهار مرحله آمادگی,
واکنش, بازسازی و کاهش است. در مرحله آمادگی سعی میشود تا با بالابردن توان عملیاتی جامعه. آمادگی در مقابل بحرانهایی که به وقوع خواهند
پیوست. افزایش یاید.
روش: روش این پژوهش توصیفی و نوع آن کاربردی است. برای معیارهای کلیدی آمادگی در مدیریت بحران؛ پرسشنامهای طراحی گردید
که دادههای آن از بین ۲۵۷ مدیر و کارشناس دو سازمان ستاد حوادث غیرمترقبه, استانداریهای ۳۰ استان و معاونت امداد و نجات هلال|احمر ۳۰
استان کشور به روش تمامشمار گردآوری شد.
یافتهها: با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی انجامشده عوامل نهگانه موثر بر درجه آمادگی را مطابق مدل مکاینتایر و مایرز در ایران تایید میکند.
عوامل تاثی رگذار عبارتاند از: ۱) ارزیابی مخاطرات و آسیبپذیریها؛ ۲) مدیریت و هماهنگی؛ ۳) وضع قوانین و مقررات؛ ۴) هشداردهندههای سریع؛
۵) تهیه فهرست منابع و کمکهای مورد نیاز؛ ۶) ایجاد توافقنامههای دوجانبه؛ ۷) حفاظت از افراد خانواده؛ ۸) حفاظت از داراییهای مردم؛ ٩) آموزش
نتیجه گیری: در ضمن, سنجش درجه آمادگی هر یک از این عوامل, نشانگر ضعفهای اساسی مدیریت بحران در ایران است که پیشنهادهایی برای
ارتقای سطح آمادگی آنها ارائه شده است.