چکیده:
ﻫﺪف: ﻫﺪف ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﭘﺬﯾﺮش و ﺗﻌﻬﺪ (ACT )در ﮐﺎﻫﺶ ﺗﮑﺎﻧﺸﮕﺮی ﮐﻠﯽ، ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﺑﯽﺑﺮﻧﺎﻣﮕﯽ در ﺑﯿﻤﺎران واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺖآﻣﻔﺘﺎﻣﯿﻦ ﺑﻮد. روش: در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ از ﻃﺮح ﺗﺠﺮﺑﯽ ﺗﮏ ﻣﻮردی از ﻧﻮع ﺧﻂ ﭘﺎﯾﻪ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ ﻧﺎﻫﻤﺰﻣﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺮد واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺖآﻣﻔﺘﺎﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اداره ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ ﺗﮑﺎب و ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺮک اﻋﺘﯿﺎد اﯾﻦ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎرﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮی ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. از اﺑﺰارﻫﺎی ﭘﮋوﻫﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎرﯾﺎﻓﺘﻪ، ﭘﺮﺳﺶﻧﺎﻣﻪ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، آزﻣﺎﯾﺶ ادرار، ﻣﻘﯿﺎس ﺗﮑﺎﻧﺸﮕﺮی ﺑﺎرت و ﭘﺮوﺗﮑﻞ اﻧﻔﺮادی ACT ﺑﺮای اﻓﺮاد ﺳﻮءﻣﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪه ﻣﻮاد اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻪ روش ﺗﺮﺳﯿﻢ دﯾﺪاری، ﺷﺎﺧﺺ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﺎﯾﺎ (RCI )، ﻓﺮﻣﻮل درﺻﺪ ﺑﻬﺒﻮدی، ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﻣﻌﻨﺎدار و ﺳﻨﺠﺶ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: دادهﻫﺎی ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﻧﺸﺎن دادﮐﺎﻫﺶ ﺗﮑﺎﻧﺸﮕﺮی ﮐﻠﯽ و ﺧﺮدهﻣﻘﯿﺎسﻫﺎی آن در ﺑﯿﻤﺎران از ﻟﺤﺎظ آﻣﺎری، ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ و ﺳﻨﺠﺶ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ﻣﻌﻨﺎدار اﺳﺖ. ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی: درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﭘﺬﯾﺮش و ﺗﻌﻬﺪ(ACT) در ﮐﺎﻫﺶ ﺷﺪت ﺗﮑﺎﻧﺸﮕﺮی ﮐﻠﯽ، ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﺑﯽﺑﺮﻧﺎﻣﮕﯽ در ﺑﯿﻤﺎران واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺖآﻣﻔﺘﺎﻣﯿﻦ ﻣﻮﺛﺮ اﺳﺖ.
Objective
The aim of this study was to determine the effectiveness of acceptance and commitment therapy (act) in reducing total, cognitive, motor, and nonplanning impulsiveness among methamphetamine-dependent patients.
Method
In the present study, a single-case experimental design of a linear asynchronous baseline was used. Research tools, such as structured clinical interviews, demographic characteristics questionnaire, urine test, Barrett Impulsiveness Scale, and individual protocol of ACT for substance abusers were used for data collection. The obtained results were evaluated using visual imaging, permanent change index (RCI), recovery percentage, meaningful clinical improvement, and operational measurements.
Results
The obtained data showed that total impulsiveness and its subscales in patients were statistically, clinically, and operationally significant.
Conclusion
Acceptance and commitment therapy (ACT) is effective in reducing the total, cognitive, motor, and nonplanning impulsiveness in methamphetamine-dependent patients.
خلاصه ماشینی:
Topp, Degenhardt, Kaye, &Darke 2.
نمونه آماری در پژوهش حاضـــر شـــامـل ٣ نفر از بیمـاران مرد وابســـتـه بـه مـت آمفتـامین بود کـه از طریق روش نمونـه گیری هـدفمنـد ٦ از بین جـامعـه آمـاری تحقیق یعنی مراجعه کنندگان به مراکز ترک اعتیاد و اداره بهزیسـتی شـهرستان تکاب در سال ١٣٩٦ (جهت درمان سوءمصرف مواد و دریافت خدمات مشـاوره و روان شـناختی) و پس از مصـاحبه ی تشـخیصـی توسـط محقق و انجام مصــاحبه ی بالینی ســـاختاریافته ، انتخاب شـــد.
Barratt Impulsivity Scale (BIS) و همکاران (١٣٨٧) در طی پژوهشـی برای تعیین روایی و اعتبار نسـخه های فارسـی پرسشنامه آیزنگ ، بارت ، دیکمن و زاکرمن در تعیین رفتارهای مخاطره جویانه و تکانشـگری، ضــریب آلفـا را برای این مقیـاس در افراد ســـالم ٠/٨٣ و در مصـــرف کننــدگـان مواد٠/٨٤ گزارش کرده اند.
Ingram, Hayes & Scott (رجوع شود به تصویر صفحه) جـدول ٣ و نمودار ١ نشـــان میدهـد، بیمـار اول در مرحلـه خط پـایـه تکانشـــگری کلی بالایی داشـــته که در جلســـه آخر درمان به بهبودی ٤٢/١٠٪ رســـیده و بعد از ٦ هفته پیگیری کاهش یا افزایش محسـوسـی در سـطح تغییرات وجود ندارد.
با توجه به شاخص تغییر پایای بـه دســـت آمده این بیمار در مرحله پس از درمان (٦/٤١- =RCI) و در آخر مرحله پیگیری (٦/٧٣- =RCI) و معنـاداری آن ها در ســـطح ٠/٠٥ حاکی از معنادار بودن تغییر و بهبودی به وجود آمده در روند و شــدت تکانشــگری کلی از نظر آماری اســت (مقدار شــاخص تغییر پـایا از ارزش Z یعنی ١/٩٦ بیشـــتر اســـت ).