چکیده:
تلاش بنیادی این مقاله آن است که نشان دهد، اندیشه سیاسی ایرانشهری، نه تنها یک گفتمان است که پیشینه مولفه‌های گفتمانی را داراست، بلکه یک ابرگفتمان است، چرا که نه تنها در بیش از هزاروصد سال بقای گونه نظم محور آن، به صورت هژمونیک غالب بوده است، که خرده گفتمان‌های درونی هنجارگرا و برابرگرای آن، به عنوان ضد و غیر، سرکوب نیز شده‌‌اند. دال‌های شناور این ابرگفتمان از درون سامانه‌های باورمندی، هنجاری زردتشتی، و سامانه سیاسی و زیست بوم ایرانی پدید آمده، با آنها مفصل‌بندی شده و موجب تقویت آنها از طریق شبکه بندی جریان قدرت نیز شده است. در این ابرگفتمان، خطوط عمودی هستی‌شناسانه و خطوط افقی معرفت‌شناسانه در هم‌تنیدگی با یکدیگر، شبکه‌های قدرت را حول دال مرکزی آن، شاه آرمانی، پدید آورده که وجهه‌های مینوی (مثلی) و گیتیانه (زمینی) نیز دارد [1]- این مقاله برگرفته از رساله دکتری روابط بین‌الملل الهام حسین‌خانی با عنوان «تجریه و تحلیل الگوهای روابط ایران با بیگانگان در نامه باستان (شاهنامه فردوسی): دوران اساطیری و حماسی» با راهنمایی دکتر سیدجواد امام‌جمعه‌زاده است.
This article tries to show that, Persepolis political thought, not only is a discourse that has more elements of discourse, but also is a super discourse, because in more than a thousand and one hundred years, continuation of the kind of discipline oriented was the dominant as the hegemonic on one side, and its internal sub-discourses of normative and equitability have been suppressed as antagonism and otherness. Floating signifiers of this super discourse emerged from Iran's belief systems, Zoroastrian normative, political organizations, ecosystems and have strengthened them through the networking of power. In this super discourse, ontology and epistemology with each other created power networks around the central signifier (king ideal), which also contains aspects of the idea and material. This super discourse includes fundamental moment such as order, wisdom and obedience, articulate with its central signifier and its ultimate goal is creating honesty and rightly based on good governance as the best social agent.
(
, 
, 
)
