چکیده:
پارک های علم و فناوری یکی از نهادهای اجتماعی موثر در امر توسعه فناوری و به تبع آن، توسعه اقتصاد
دانشمدار و اشتغالزایی تخصصی است که توجه بسیاری از کشورهای جهان به آن جلب شده است. این
پارکها نقش مهمی در تقویت ارتباط صنعت و دانشگاه ایفا میکنند و میتوان آنها را یکی از مهمترین
ابزارها برای تسهیل شکل گیری و رشد شرکت های دانش بنیان دانست. تاسیس و حمایت از پارکهای علم و فناوری در اکثر سیاستها و قوانین کشور ازجمله سیاست های کلی علم و فناوری و نقشه جامع علمی کشور تاکید شده است. با این حال، در برنامه ششم توسعه، اشارهای به این موضوع مهم نشده است. رویکرد کلی این سیاستها و قوانین بیشتر متمایل به توسعه کمّی است. بنابراین، در بیشتر ارزیابیها، صرفا رشد تعداد پارکهای علم و فناوری گزارش میشود. این در حالی است که به لحاظ عملکردی غالب پارکهای علم و فناوری کشور در حد انکوباتور یا مرکز رشد باقیمانده اند. با وجود سیاستهای حمایت از توسعه مراکز رشد و پارکهای علم و فناوری و با تاکید بر مشارکت بخش خصوصی، هنوز اساسنامه پارکهای علم و فناوری خصوصی ابلاغ نشده است. با اینحال یک پارک علم و فناوری خصوصی در کشور افتتاح شده است. لذا نیاز به ایجاد مشوق ها و تسهیل روند ایجاد پارکهای علم و فناوری خصوصی احساس میشود.طبق گزارش وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، اطلاعات 36 پارک علم و فناوری ارائه شده است که در آنها 100 مرکز رشد و 5084 واحد فناور و بیش از 37 هزار نفر مشغول فعالیت هستند. عملکرد این پارکها نشان میدهد که تاکنون بیش از 2190 دانش فنی در آنها تجاری سازی شده و بیش از 260 میلیارد دلار صادرات محصولات و خدمات داشته اند. در قانون بودجه سال 1397 اعتباری در حدود 3،257 میلیارد ریال برای 36 پارک علم و فناوری
کشور در نظر گرفته شده است که از این مقدار حدود 2،528 میلیارد ریال برای اعتبارات هزینه ای و
مبلغی حدود 728 میلیارد ریال برای طرح های تملک سرمایه ای است. مقدار اعتبارات هزینه ای و کل
اعتبارات قانون بودجه سال 1397 نسبت به سال قبل به ترتیب حدود 29 و 20 درصد افزایش نشان
میدهد، اما اعتبارات تملک دارایی سرمایهای حدود 2 درصد کاهش یافته است.