چکیده:
بی‌تردید هر اثر هنری که می‌خواهد عنوان اسلامیت را به خود بگیرد باید سازگار با چارچوب فقه و اخلاق باشد و رعایت حریم و الگوهای فقه و اخلاق در آن الزامی است اما پرسش پیش روی ما این است که در یک اثر تصویری و نمایشی از موضوعات دینی از جمله درباره امام مهدی4، تا چه مقدار باید به این دو مفهوم الهیاتی وفادار ماند و در کجا و تحت چه شرایطی با رعایت نکردن قلمرو و حدود آن دو مقوله، یک اثر نمایشی قابلیت دینی و اسلامی یا به تعبیر دیگر مشروعیت دینی خود را در تولید، نمایش و دیدن از دست می‌دهد. آیا در یک اثر نمایشی، نقطه ثقل و اساسی، روایت و داستان است و باید داستان مبتنی بر اندیشه‌های دینی و اسلامی باشد و در صورتی که داستان ضد اعتقادات یا اخلاقیات دینی باشد آن اثر عنوان دینی بودن را از دست می‌دهد؟ یا این‌که قالب و فرم روایت‌گری و داستان مورد تأکید است و فراتر از داستان باید به جنبه‌های شکل‌گیری و ظاهری آثار نمایشی توجه نمود که در این صورت باید فقه و آداب دینی را در ساخت و تولید آن و در بازیگری و نمایش اثر هنری مورد لحاظ قرار داد؟ این مقاله به دنبال این است که جایگاه هر یک از آن دو مفهوم پیشین را براساس ارائه دو مدل و الگو در آثار نمایشی بررسی کرده و براساس نظریه‌پردازی در این عرصه، میزان توجه به فقه را در آثار نمایشی در قالب و فرم تصویرگری (الگوی اول) و توجه به اخلاق و اعتقادات را در محتوای داستان و روایت (الگوی دوم) مورد تبیین و ارزیابی قرار دهد.
Undoubtedly the every work of art that it wants to take title of Islamic concept, it should be compatible with jurisprudence and ethic and it should keep framework of jurisprudence and ethic. The important subject in this problem is question about relationship between performance art and religious issues such as Imam Mahdi (pbuh) and other religious subjects. How can we adhere to theological concept such as jurisprudence and morality. How and under which circumstances the one dramatic work miss its legitimacy and capacity for Islamic ability. Actually when one dramatic film lose its acceptable situation in production, performance capability and seeing of spectators. The focal point in the performance is narration and especial story that it well be seen by spectators and naturally when we product one Islamic film, we must use from Islamic teachings and religious ideas. However if our story in performance have content against Islamic believes, surly it will miss its Islamic topic and we will say it is not a Islamic work of art. Hence there are one question. What is important subject in production of Islamic drama. Is it form of production in work of art or content of it? If the important point in performance art well be performing of ritual practice and preserving of jurisprudence, we would notice to exoteric aspect of work of art but if it is important preserving of story and content in the performance, hence we should try to protecting of narration and we attempt to arrive Islamic teaching in the film. In this article we want to consider and present two model in production of performance works and want to determine situation of jurisprudence in production of works of arts. Fist pattern is minimum model. In this pattern the best subject is our notice to preserving of ethical and theological concepts in performance works. Second pattern is maximum model. In this type The climax of our struggle is securing of films from every action against of ritual practice.
(
, 
, 
)
