چکیده:
در کشورهای در حال توسعه، روستاها در مقایسه با مناطق شهری از پیشرفت کمتری برخوردارند؛ و سرمایه گذاری کافی در زیرساخت ها و فعالیت های اقتصادی آن ها وجود ندارد، از این رو، با چالش های جدی در زمینه ارتقاء شاخص های توسعه پایدار روستایی نظیر: محیطی اکولوژیک و اجتماعی اقتصادی مواجه هستند. علیرغم سابقه بیش از پنجاهساله برنامهریزی توسعه در کشور، نظام برنامهریزی توسعه ملی و توسعه روستایی دارای نارساییهای اساسی است. فقدان برنامهریزی و تهیه برنامههای پنجساله توسعه در سطح محلی، عدم وجود رابطه منطقی بین سطوح ملی، منطقهای و محلی برنامهریزی و حاکمیت تصمیمگیری بالا به پایین در این زمینه، حاکمیت برنامهریزی بخشی در ساختار نظام برنامهریزی روستایی، عدم مشارکت مردم و سازمانهای غیردولتی در برنامهریزی روستایی و همچنین فقدان مدیریت یکپارچه در برنامهریزی و توسعه نواحی روستایی، مهمترین ویژگیها و یا به عبارتی نارساییهای نظام برنامهریزی روستایی کشور است. بند 8 اصل 3 قانون اساسی کشور نیز بر تقویت فرایندهای برنامهریزی ملی و محلی در جهت بهبود کیفیت مشارکت عمومی در برنامههای توسعه تأکید دارد. بهرغم گرایش به بهبود مشارکت عمومی، مشوقهای محدودی جهت مشارکت جوامع روستایی ارائه میشود که ناشی از تداوم نارساییها و ضعف ساختار مدیریتی و فرایند عملیاتی برنامهریزی است. در رابطه با خودسازماندهی جوامع روستایی، نقش برنامهریزی بهطور عمده بهعنوان فرایند تخصیص خدمات و یا منابع به جوامع روستایی تفسیر میشود که ادغام سایر مؤلفههای مهم در ایجاد ظرفیت نهادی همانند سرمایه اجتماعی، دانش و مهارتهای موردنیاز، هنجارها، رهبری جامعه و شبکههای اجتماعی نادیده گرفته میشود.
In developing countries, rural areas are less developed than in urban areas; And there is not enough investment in infrastructure and their economic activities, therefore, they face serious challenges in promoting indicators of sustainable rural development such as: ecological and socio-economic environment. Despite more than fifty years of development planning in the country, the national development and rural development planning system has major shortcomings. Lack of planning and preparation of five-year development plans at the local level, lack of logical relationship between national, regional and local levels of planning and top-down decision-making in this area, partial planning rule in the structure of rural planning system, lack of participation of people and NGOs in planning Rural as well as the lack of integrated management in the planning and development of rural areas, are the most important features or in other words, the shortcomings of the country's rural planning system. Paragraph 8 of Article 3 of the Constitution also emphasizes the strengthening of national and local planning processes in order to improve the quality of public participation in development programs. Despite the tendency to improve public participation, limited incentives are provided for the participation of rural communities due to the persistence of shortcomings and the weakness of the management structure and the operational planning process. In relation to the self-organization of rural communities, the role of planning is mainly interpreted as the process of allocating services or resources to rural communities. It becomes.
خلاصه ماشینی:
در رابطه با خودسازمان دهي جوامع روستايي، نقش برنامه ريزي به طور عمده به عنوان فرايند تخصيص خدمات و يا منابع به جوامع روستايي تفسير مي شود که ادغام ساير مؤلفه هاي مهم در ايجاد ظرفيت نهادي همانند سرمايه اجتماعي، دانش و مهارت هاي موردنياز، هنجارها، رهبري جامعه و شبکه هاي اجتماعي ناديده گرفته مي شود.
اين موضوع در ذات خود مهم است اما شرط کافي محسوب نمي شود، زيرا رويکرد تخصيص منابع در کشورهاي درحال توسعه ازجمله در ايران براي بهبود قابليت هاي روستايي به طور گسترده استفاده شده که باعث به حاشيه راندن و يا حتي ناديده گرفتن ساير مسائل مهم مرتبط با ظرفيت سازي همانند ايجاد جنبه هاي نهادي و مهارت ها و دانش محلي شده است و بنابراين تمايل به ايجاد وابستگي محلي دارد.
شبکه هاي اجتماعي ايجادشده شبکه هاي اجتماعي بخشي از سرمايه اجتماعي هستند که عموماً توسط برخي از محققان به عنوان منابعي شناخته مي شوند که به روابط اجتماعي و ساختار اجتماعي مرتبط هستند و کساني که در اين روابط و ساختار دخيل هستند، مي توانند اين منابع را به منظور دستيابي به اهداف خود در اختيار داشته باشند ( ,Putnam ٢٠٠٢ ,Lin ;١٩٨٤ ,Bourdieu ;١٩٩٠ ,Coleman ;١٩٩٥ ) با توجه به نظريه دسترسي (٢٠٠٣ , Ribot&Peluso) ايجاد يک شبکه براي گروه بسيار مهم است تا بتواند دسترسي به منابع را به دست آورده و آن ها را حفظ و کنترل کند.
Social Learning from Public Engagement: Dreaming the Impossible?, Journal of Environmental Planning and Management.
A Critical Review of the Theory and Application of Social Learning in Participatory Natural Resource Management Processes.