راهی که نه راه من است؛ گفت و گو با پری صابری (قسمت آخر) گفتگو و مصاحبه

خوب فهمیده است تعزیه با چه تردستی و با چه جسارتی از تمام این ابزاری که دارد چه فایده‌هایی می‌برد. بیشتر نمایش است تا تئاتر. این حرفها برای خودشان خوب است. اما با وجود جمعیت 14 میلیون نفری تهران و امکاناتی که برای تئاتر در حداقل است. یعنی فقط چند سالن در مجموعه تئاتر شهر به علاوه قدری بودجه و یکی دو سالن دیگر، توقع زیادی است اگر بخواهم به بیشتر از یک اجرا در سالن فکر کنم. اگر می‌بینید دو شاعر معاصر ایران در شروع و در پایان این رشته از کار من به صحنه آورده می‌شوند به این سبب است که این دو به عقیده من بر قله شعر معاصر ایران نشسته‌اند و قطعا این دو تئاتر یاد و یادمانی برای آنها بود. بعد زمان دیگر شده بود و انقلاب هر چیز و همه چیز را دگرگون کرد تا در یک دگردیسی دوباره چرخ جامعه به حرکت در آید و هر کس در زندگی‌اش مسیری نو بجوید؛ که ج‍‍ستیم. در هر صورت یونسکو برای تبادل اطلاعات تئاتری آنجا بود و می‌بایست اول این مسئله درک و فهم بشود که نشد. در نهایت باز این خود یونسکو بود که به جمله‌ای غائله را ختم کرد. شاید درست آن بود که یونسکو را فقط برای کنفرانس و سخنرانی دعوت می‌کردم. چون کار تا آنجا بالا کشید که اصلا یونسکو فکر کرد مقامات امنیتی این جلسه را تشکیل داده‌اند که بگویند در ایران آزادی هست و همین او را آزرده‌خاطر کرد.