چکیده:
در علم اصول» حکم در یک تقسیمبندی به ارشادی و مولوی تقسیم میشود. نظرات متفاوتی در مورد
ملاککهای امر و نهی ارشادی و مولوی وجود دارد. همچنین وجود امر ارشادی نیز بین اصولیون مع رکه آرا
است به گونهای که برخی وجود آن را انکار میکنند و برخی هم بدلیل محظوراتی چون دور و تسلسل»
ضرورتش را اثبات میکنند. در این نوشتار که به روش فیشبرداری از کتابهاء مقالات علمی و تقریرات
درس خارج انجام شده» به توصیف و تبیین و نقد نظرات درباره امکان یا ضرورت یا امتناع وجود امر ارشادی
در خطابات شرعی پرداخته شده است. برای این منظور ابتدا تعاریف و ملاکهای ارشادیت و مولویت را
توصیف کرده و با انتخاب ملاک صحیح که جداکنندهی واقعی بین این دو امر باشد» نظریات مختلف نقد شده
است. همه اشکالات وارد بر ارشادی یا مولوی بودن مثل دورء تسلسل و لغویت نیز پاسخ داده شده است. در
این تحقیق نظریهی جدیدی تحت عنوان امکان ارشادیت و مولویت همه خطابات مطرح شده است. بر اساس
این نظریه خطابات شرعی به خودی خود ممکن است مولوی یا ارشادی باشد و اصلی در این مسئله وجود
ندارد» بلکه هرگاه امر با علو و استعلا صادر شودء مولوی و در غیر این صورت ارشادی است.