بررسی رابطه دورکاری با بهزیستی کارکنان با تعدیل گری ویژگی های شخصیتی مقاله

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه دورکاری با بهزیستی کارکنان با متغیر تعدیلگر ویژگیهای شخصیتی است. روش پژوهش حاضر از نظر فلسفه پژوهش پارادایم اثبات گرایی، از نظر جهت‌گیری پژوهش کاربردی، از نظر صبغه پژوهش کمی، از نظر هدف پژوهش توصیفی و افق این پژوهش مقطعی است. جامعه مورد مطالعه کارکنان دانشگاه تهران در تابستان، پاییز و زمستان ١٤٠٠ است. حجم نمونه مطالعه با توجه به جامعه مورد مطالعه (١٢٠٠ نفر)، ٢٩١ نفر است و حجم نمونه بوسیله فرمول کوکران استخراج شده است. داده‌ها از دو روش کتابخانهای و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری و تحلیل آن با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل معادلات ساختاری و از طریق نرم افزارهای SPSS نسخه ٢٦ و SmartPLS نسخه ٣ انجام شده است. طبق نتایج بدست آمده ویژگیهای شخصیتی توانست نقش تعدیل گر را در رابطه بهزیستی کارکنان و دورکاری ایفا کند. همچنین روان آزردگی، برون گرایی و باوجدان بودن رابطه دورکاری و بهزیستی کارکنان را تعدیل کرد اما موافق بودن و گشودگی به تجربه نتوانستند در نقش تعدیل گر ظاهر شوند. با توجه به آن که در ابتدای همه‌گیری، دورکاری به صورت کامل اتفاق نیفتاد و کارمندان چند روز از هفته را تعطیل بودند؛ این موضوع موجب افزایش میزان اوقات فراغت شد.