چکیده:
صهیونیسم از بدو پیدایش خود به عنوان یک استراتژی سیاسی با دو رویکرد مختلف سعی در تامین اهداف خود داشتهاست. رویکرد اول، دوران جنگ طلبی صهیونیسم است که زمین نقش اساسی را در گفتمان خشونتبار اسراییل ایفا میکرد ورویکرد دوم، دوران صلح طلبی صهیونیسم یا عصر پستصهیونیسم است که از دهه 1970 آغاز گردیده و با نوساناتی همچناادامه دارد. در این رویکرد استفاده از ابزارهای دیپلماتیک ابزار اولیه کسب منافع اسراییل است. برگزاری مذاکرات صلح از دهه 70 که در دهه 90 به اوج خود رسید نمادهایی از استراتژی دوره دوم صهیونیسم است. از نمونه های دیگر این استراتژی جدید، مذاکرات صلح اسراییل با سوریه است که به دلیل نگرش ابزاری صهیونیسم به صلح تاکنون نتیجه ای مثبت نداشته است چرا که منازعه اسراییل و سوریه فراتر از اختلافات ارضی و در واقع به منزله نبرد میان صهیونیسم و عربیسم بوده که سوریه داعیه رهبری آن را دارد. در این مقاله سعی شده به بررسی جایگاه سوریه در استراتژی صلح و برخورد متقابل میان اسراییل و سوریه و مشکلات وموانع دو طرف در راه صلح پرداخته شود.
خلاصه ماشینی:
"ناکامی رژیم صهیونیستی در تهاجم گسترده علیه لبنان و روند رو به افزایش مقاومت در این کشور و وادار کردن اسراییل به عقبنشینی از جنوب لبنان، تواناییهای نظامی اسراییل را زیر سال برده و بر اسطوره شکستناپذیری ارتش یهود خط بطلان کشیده و به لحاظ سیاسی نیز ادامه خشونت، پیامدهای ناگواری بر تعدیل مواضع اعراب از خود بر جای میگذاشت که در نهایت به تقویت رادیکالیزم عربی و مواضع کشورهایی نظیر سوریه در جهان عرب منجر میشدباراک به منظور تحمیل فرمول ارائه شده صلح با امنیت نخست، نیازمند تعدیل روند سیاسی و دستیابی به برتری در توازن قوا بود تا بتواند در سر میز مذاکره به چانه زنی بپردازد.
باراک با پیشنهاد ازسرگیری مذاکرات با سوریه بر سر محور چهارگانه: مرز- آب- ترتیبات امنیتی- و عادیسازی روابط(16) از یکسو کوشید تا مذاکرات را از چارچوب قطعنامه های 242 و 338 و از سوی دیگر سوریه را در جولان و جنوب لبنان ملزم به ارائه همان تعهداتی در تضمین امنت مرزهای اسراییل نماید که دولت خودگردان را در سرزمینهای ماوراء رود اردن و نوارغزه طبق قراردادهای اسلو متعهد نموده بود.
آنچه خصوص برای سوریها اهمیت داشت اینبود که پذیرفتن شرایط اسراییل چه ضمانت عملی برای تخلیه جولان که هدف اصلی مذاکرات را تشکیل میداد خواهد داشت؟ عملکرد دولت باراک گویای آن است که رژیم صهیونیستی در رویکرد جدید به مذاکرات با سوریه نه به دنبال صلح بلکه در پی به هم زدن توازن قوایی بود که در چند سال اخیر ایجاد شده بود."