نامه های ملک الشعرا بهار معرفی و نقد

نامه‌های ملک‌الشعرا بهار این کتاب، شامل یکصدوده نامه از ملک‌الشعراء بهار است که در طول نزدیک به چهل سال و در ارتباط با حوادث مختلف سیاسی-اجتماعی نگاشته شده است. نخستین نامه مربوط است به درخواست لقب «ملک‌الشعرائی»از آستان قدس رضوی، پس از مرگ پدرش در سال 1292 ش/1322 ق، و آخرین آنها، نامه‌ای است خصوصی به یکی از اقوام بهار که در 27 اسفند 1329 نوشته شده است. این نامه‌ها به لحاظ موضوعی، تقسیم می‌شود به: -نامه‌های خانوادگی، مانند:نامه‌های بهار به همسر(پیش از ازدواج)و فرزندانش. -نامه‌های سیاسی، مانند:نامه‌های بهار در ارتباط با انتخابات مجلس پنجم و یا به محمدعلی فروغی به هنگام تبعید در اصفهان. -نامه‌های ادبی، مانند:نامه‌های بهار به رئیس دارالمعلمین، مربوط به طرح پیشنهادی تدریس تاریخ ادبیات ایران و یا نامه منظوم او به صادق سرمد. -نامه‌های دوستانه، مانند:نامه‌های بهار به زین‌العابدین رهنما، مجتبی مینوی و محمدعلی جمالزاده. -نامه‌های اداری، مانند:نامه‌های بهار به رئیس دانشکده ادبیات. بلندترین نامه، پیش‌نویس تحلیلی است مفصل از اوضاع ایران بعد از جنگ جهانی اول که مخاطب آن معلوم نیست و کوتاهترین آنها، تقاضانامه‌ای است خطاب به شهربانی در ارتباط با اخذ پروانه مسافرت به گیلان که در مرداد 1318 نوشته شده است. نامه‌های بهار به همت علی میرانصاری فراهم شده است و از سوی سازمان اسناد ملی ایران منتشر خواهد شد.