نقد ادبی و تدریس متون ادب فارسی معرفی و نقد

یک جهتی بودن تدریس متون شم هنری ما را از یادمان برده است و گاه گاه خود ما در کلاس درس به جای معلم ادبیات بودن واعظ و شبخ و پیر و عالم و متشرع و مذکر هستیم و دچار این سردرگمی می‌شویم که لابد ادبیات همیشه در خدمت موضوعات شرعی و دینی، بیان وعظ و اندرز و یا تعلیم و تربیت بوده است، در حالی که آنچه امروز می‌بایست درصدر توجه ادیبان و مدرسین علوم ادبی قرار گیرد با توجه به نگاههای تازه به ادبیات و هنر میزان هنری بودن آثار و سنجش آثار خوب و بد با ملاکهای علمی است. مشکل امروز ما شبیه به همان ذهنیتی است که سالها حاکم بر دانشگاههای دیگر جهان و مدرسین آن بوده است با این تفاوت که چون ما در تحصیل علوم به مدت حدود یک قرن از قافله سایر کشورهای متمدن جهان عقب هستیم می‌بینیم که این نگاه سنتی به ادبیات حدود هشتاد سال پیش از این توسط منتقدین برجسته آن سرزمین‌ها مورد تجدیدنظر قرار گرفت و راهنکارهایی برای تغییر مسیر آن پدید آمد که امروز ما محتاج همان دوباره‌نگری در دانشگاههای خود هستیم. » 1 در این دانشگاهها گرایش‌های غالب در تدریس متون توجهات تاریخی بود و اساتید برای مؤلف و شاعر اثر ادبی بیش از خود متن ارزش قائل بودند. این منتقدان عقیده داشتند که عمده‌ترین فرآیند ادبیات همان تعلیم اخلاقیات و کاوش در مقولات نقد ادبی و تدریس متون ادب فارسی فلسفی است.