آریو برزن - مجله حافظ ادب و هنر

"و فریاد سرداری بیامد از کنار تنگه‌یی از پارس منم من آریا مرد آریو برزن نیست خفت یا مرگ یا دوزخ کنم بر سکندر تنگه را در جنگ حتا اگر از دست من شمشیر بستانند بگیرم در میانه تنگه‌اش با سنگ اسکندر صدا درداد کیست این ایرانی باهوش و بافرهنگ و می‌آمد بر سر یونانیان عرصه‌ها بس تنگ صدای سم اسبان کمانداران آریو برزن چو کابوسی هراس آورد بر دشمن و اسکندر،این فاتح مغرور هراسان شد از این سردار پیشاهنگ هرلحظه می‌آمد امید فتح و پیروزی ولی افسوس پیدا شد،یکی ایرانی کج‌فهم بی‌میهن نشان داد از میان تنگ راهی را به سوی سرزمین آریایی‌ها عبوری را بر ایران زمین آمد هجومی غارت و آتش لشکری بسیار و بس سرکش سکندر پرغرور و از فتح صدا درداد نیست سرداری،حریفی مانده بر جا صدایی دیگر آمد گفت:ای گستاخ بیگانه آری هست از میان سنگ‌های پرستون یک تمدن منم من آریو برزن یا مرگ،یا دوزخ کنم بر سکندر جنگ و رزمی سخت و خونین بود و تنها پهلوان خسته‌ی میهن آریو برزن با خود گفت:تسلیم یا مرگ دست بر بازوی خود مالید رخسار خونین کرد ندا سرداد هرگز و فریادش چو پژواکی به آب و کوه و آسمان پیچید سوگند بر یزدان که نفرین بر اسارت باد وطن آزاد می‌باید و تیری ناگهان بر سینه‌اش بنشست گفتا برگزیدم مرگ و آخر تیر را رهانید از کمان او سوی آن دشمن و خاموشی ماند و تنهایی سوگواری،شیون و اندوه بود از نبود آریا مرد آریو برزن"