به هوای وصل یاران ادب و هنر

"سکه با اعتبار و عزیز دهندم عزیزان در آغوش جای‌ تو از بس که بی‌قدر هستی و خوار دهندت کریمان به دست گدای‌ بدین رنگ و رخسار و نقش و نگار بسی از تو من خوب منظرترم‌ به صد چون تو هستم برابر به قدر بلی از تو صد بار من برترم‌ بدو سکه گفتا که بر من مناز ازآن‌رو که من پشتبان توام‌ دکان تو ز آن روی مانده‌ست باز که من مایه بهر دکان توام‌ ز روی تو این نقش اگر بسترند تو را کاغذی پس خوانند خلق‌ ولی نقش من گر رود از میان‌ مرا باز هم نقره دانند خلق‌ مبین گر فرومایه‌ای یافته است‌ مقامی که از مایه‌ی اوست بیش‌ به جایی که دارد عزیزست لیک‌ شود خوار چون افتد از جاه خویش‌ خوشا آن گرانمایه مردی که طبع‌ به فضل و هنر دارد آراسته‌ و گر پایه‌ی وی ز دستش رود نخواهد شد از قدر او کاسته پیری و جوانی از نگاه شاعران ..."