کارگاه شعر - مجله فردوسی ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) غلام حسین اولاد(م-اندیش)شیراز «غم نان» (به تصویر صفحه مراجعه شود) غم نان نمی‌گذارد که بپرسم از تو حالی‌ نفسی،دمی،زمانی،شب و روز و ماه و سالی‌ من اگر گذشت سالی و نکردم از تو یادی‌ تو ادب به جای‌آور،بنویس حسب‌حالی‌ نگرفتم از تو گیرم،همه عمر من سراغی‌ به کرم از این و از آن تو بکن ز ما سوالی‌ تو که روزگار ما را چو شب سیاه کردی‌ نمکی به جای مرهم بتکان به زخم گالی‌ برسان سلام ما را به صفای آب باران‌ چو سبو اگر رسیدی سر چشمه‌ی زلالی‌ لب بخیه کرده‌ام،را نه مجال گفت‌وگویی‌ دل داغ دیده‌ام را،نه هوای قیل‌وقالی‌ نه دگر دل و دماغی،نه تفرجی به باغی‌ نه به دوستان امیدی،نه ز دشمنان مجالی‌ نه هوای عیش‌ونوشی،نه خروش و جنب‌وجوشی‌ نه ندایی از سروشی،نه اذانی از بلالی‌ نه گلی کنار کشتی،نه سری به روی خشتی‌ نه پیامی از جنوبی،نه نسیمی از شمالی‌ همه دشت خون و شیون،همه‌گان به چاه بیژن‌ نه منیژه‌ای نه مردی،نه تهمتنی نه زالی‌ به جز آن دمی که بالی،زدم و به دام رفتم‌ نزدم دگر به شادی،نفسی و پروبالی‌ ***** تبری به دست و داسی به کمر،میان گل‌ها نرود به خواب چشمش،نزند اگر نهالی‌ بگذار تا به نوبت بروند و باز گردند تن لخت و برگ و شالی،سر درد و دستمالی‌ دهنی که روزگاری به ترانه باز می‌شد به هم آمد آن‌چنان‌که لب نقطه‌ی محالی‌ سر گیسوان شب را به رکاب ماه بستند که صدای شیهه آمد ز گلوی اسب قالی‌1 سر سبز روی دستم به کدام پا بکارم؟ که عجیب شرمم آید همه جا ز دست خالی‌ من اگر غزل نگفتم،چه غم ای بلند بالا!"